Categorie: Laatste nieuws

Nu ik de datum typ kan ik me nauwelijks voorstellen dat het pas januari is. Het is hier mooi weer met af en toe een tropische regenbui. Toch is er veel minder water dan andere jaren. Wij hoorden dat er in Kenia en Kongo hier betrekkelijk dichtbij, grote droogte heerst en hongersnood. Men is hier oprecht bezorgd over het weinige water dat uit de lucht komt vallen, teveel is niet goed, maar met te weinig groeien de gewassen niet voldoende.

Wij zijn begonnen met het maken van goten, om het regenwater op te vangen. Deze week beginnen we met het graven van een groot gat in de grond om daar een opvang bassin te maken, zodat we het “dure” water alleen voor de bereiding van voeding en als drinkwater gebruiken en uit het bassin water gebruiken om te wassen en de tuin de begieten.

We hopen een voorbeeld neer te zetten, want echt zuinig met water zijn ze hier niet. Zoals ik al vaker heb gezegd; ze denken aan vandaag en vergeten dat morgen komt.

We kunnen nu de eerste Hollandse sperziebonen eten (Durk bedankt dat je ze meegaf), en ook de tuinbonen komen de grond al uit! De banaanbomen beginnen te groeien en de geraniums tieren welig!

Afgelopen zondag zijn we begonnen met de zondagschool. We zijn nog niet zover dat de kinderen door hebben dat we de zondagsschool alleen op zondag houden tijdens de kerkdienst! Vorige week donderdag stonden hier al 50 kinderen op de stoep.

We hebben er maar een gezellige middag van gemaakt, want anders lopen ze toch bij de deur om. Zondagmorgen waren er zeker 60/70 kinderen die mee gingen naar de zondagschool: het was reuze gezellig en toen we na het verhaal en een nieuw lied ook nog eens kleurpotloden te voorschijn toverden, kon het voor hun niet meer stuk… Het is ontroerend om mee te mogen maken hoe blij kinderen met een potlood zijn om te tekenen.

Sommigen hebben nog nooit een potlood vastgehouden en anderen maken meteen de mooiste tekeningen. Na afloop van de dienst hebben ze keurig hun potloden weer ingeleverd en er was geen potlood weg!!

Na afloop vonden wij dat we van onze zondagmiddag mochten genieten, maar…. Om twee uur stonden er alweer twintig kinderen die zondagschool wilden!! We hebben ze nog even fijn laten tekenen en na een uurtje naar huis gestuurd. Maar om vier uur stonden er weer zoveel kinderen op de stoep… En maandagmorgen weer… Onze hulpen hebben ze nog maar een keer uitgelegd dat het alleen op zondag is!! Maar we zijn heel blij dat deze kinderen een paar gelukkige uren hebben gehad. Vanaf morgen gaan we een leerplan opzetten voor kleuterscholen. Want kinderen tot en met zeven jaar mogen niet naar school en soms zijn ze er hard aan toe. Wij denken te beginnen vanaf vijf jaar, maar moeten eerst de mogelijkheden nog goed onderzoeken. We hebben hier niet de beschikking over speel- en leermiddelen dus we zullen het eenvoudig moeten houden met kleurpotloden en spelletjes.

We hopen er ook een beker melk of thee te kunnen schenken, maar dat hangt van de kosten af en natuurlijk tanden poetsen!!! Verder kunnen ze hier met weinig, veel creatiefs doen. Maar juffen en meesters: houd me eens op de hoogte van verschillende mogelijkheden.

Wij hopen naast de tandenborstels nog wat geld te hebben voor ballen en touwen en misschien wat verf!! Dan kunnen we aardig bezig met de fijne en grove motoriek.

Kinderen hebben gewoon wat aandacht en boven alles liefde nodig! We hebben een meisje in huis van 17 jaar. Ze is hier voor de huishouding, de was en het eten. Ze woont bij haar broer en schoonzus.

Vorige week ontdekte ik dat ze al haar verdiende geld af moest geven aan haar broer. Maar dat is het ergste niet! Soms komt ze na de middag doodmoe bij ons aan, want ze moet ook voor het eten en de huishouding bij haar broer zorgen. Ze is gewoon blij als ze tussen de middag niet naar huis kan/hoeft.

Zaterdagmiddag hebben we met een groot stel een gezellige thee georganiseerd en ik heb haar voor het eerst zien lachen!! Kinderen hebben hier al jong zorgen, moeten mee helpen met het werk en vanaf drie/ vier jaar moeten ze voor hun broertjes en zusjes zorgen, of nichtjes en neefjes. Vanaf heel klein zijn ze op het land om voor de tuin te zorgen, de geiten te hoeden en de stieren te weiden. Eigenlijk herinner ik me deze verhalen van onze ouders en grootouders: rond 1900/ 1930 zo leven we hier. Met dit verschil dat de nieuwe tijd, of m.a.w. het westen, hier heel snel naar toe komt en wij er 100 jaar over hebben kunnen doen. We zijn in elk geval heel blij dit werk te mogen doen: het is en blijft heel bijzonder om dit leven mee te mogen maken en te leren kennen.

Graag zou ik jullie met foto’s verblijden, maar helaas heb ik nog geen computer gevonden waar dit op kan, dus jullie moeten het met onze verhalen doen!

veel en tot de volgende keer!!

Een nieuwe start in het nieuwe jaar! We hebben er zin in en zijn al begonnen met verschillende werkzaamheden. We hebben een programma opgezet voor de godsdienst leraren van de lagere school en van de middelbare scholen. De eerste les is geweest en de jongens willen graag in plaats van een les, twee lessen per week. Ze vinden het heel leuk en zijn erg leergierig. Daarnaast gaan we een programma opzetten voor kleuterscholen in de wijde omgeving.

Kinderen lopen hier tot zeven jaar rond het huis. We willen ze een programma gaan aanbieden, maar hoe dat precies vorm gaat krijgen weten we nog niet precies, omdat we eerst de mogelijkheden gaan onderzoeken. We weten wel zeker dat we op deze manier een goede start aan de kinderen kunnen meegeven en ook gemakkelijk in contact kunnen komen met moeders. De komende weken gaan we verschillende plaatsen bezoeken en de mogelijkheden onderzoeken. Het is natuurlijk heel anders dan in Nederland: materiaal om mee te spelen is er niet, maar ik hoop wat kleurpotloden e.d. te kunnen kopen.  We moeten mensen opleiden om met de kinderen te werken, maar met weinig materiaal en veel creativiteit kun je toch veel doen. Alles ontdekken kost veel tijd, maar beter later goed beginnen, dan te vlug half! 

We hebben kennis gemaakt met verschillende kerkelijke autoriteiten, maar we willen heel duidelijk er voor iedereen zijn. Dat is trouwens ook de opdracht binnen de missiepost. De post is niet aan een speciale kerk gebonden. We zijn ook heel dankbaar voor de giften die binnen komen van verschillende kanten. We hebben inmiddels een jongen kunnen helpen om te beginnen op de middelbare school. Zijn vader verdient ongeveer €20 per maand en de school kost €100 per jaar plus reiskosten en boeken. Hij is de oudste uit een gezin van zes kinderen, dus iedereen die op zijn vingers kan tellen snapt dat het voor deze jongen anders niet mogelijk zou zijn om verder te leren. Dat zijn trouwens grote problemen hier, waarover we gisteren ook hebben vergaderd. Mensen die te arm zijn om de dokter te betalen worden op de post wel geholpen, maar er zijn teveel mensen die niets kunnen betalen. Met als gevolg dat er bijna geen medicijnen gekocht kunnen worden. Hoe weet je nu zeker dat iemand het echt niet kan betalen. Hoe hou je het ziekenhuis toch draaiend? Een belangrijke opgave voor de post hier. Er is in de wijde omgeving geen ziekenhuis en naar de stad is geen optie voor mensen die geen geld hebben.

Gelukkig is de manager Moses nu bezig om de “radiocall” voor elkaar te krijgen, zodat men vanuit de dorpen contact kan zoeken en niet eerst een boodschapper (lopend) hierheen hoeft te sturen. De wereld is hier wel aan het veranderen, maar de verschillen zijn niet te bevatten, zo groot. Aan de ene kant televisie en mobieltjes voor een enkeling, voor de dorpen hier iets verder vandaan en nauwelijks eten en helemaal geen geld. Aan de ene kant de middelbare school met lessen over gezondheidszorg, computers e.d. En geen geld om eten of kleding te kopen, laat staan je kind naar school te sturen.

Het verschil met Nederland is nauwelijks uit te leggen, leg maar eens aan iemand uit hoe koffie proeft. Iemand die nog nooit koffie heeft gezien of geroken. Leg maar eens aan iemand uit die niet kan zien hoe een leeuw eruit ziet. Je kunt hem moeilijk laten voelen. Laat staan ruiken. Woorden alleen zijn heel beperkt.

Dat merk ik steeds weer als ik iets op het blog wil schrijven: waar te beginnen en vervolgens waar te eindigen, er is zoveel te vertellen. we blijven ons verbazen, maar ook weten we heel zeker dat het goed is dat we hier zijn. Voor vandaag laat ik het hierbij. We hopen snel weer iets van ons te laten horen.

We zijn hier nu dik anderhalve maand op Kilangala. Ons huis is onbeschoft mooi, zeker als je het vergelijkt met hoe de mensen hier wonen. Soms slaat het schaamrood je om de kaken als je weet dat de plaatselijke pastor met een groot gezin in 2 kamers moet wonen, maar we hebben niet het idee dat het wrevel opwekt bij de bevolking of de plaatselijke notabelen. Ik denk dat als je zelf in een hutje zou gaan wonen je dit meer kwalijk zou worden genomen dan op deze manier. Wij zijn immers anders en misschien ook zo tot een voorbeeld (of probeer ik me nu toch te rechtvaardigen).

 

Het regent nu echt op dit moment een wolkbreuk en het lekt toch weer in de kamer. Het huis heeft wel veel geleden van de aardbeving die hier 5 december plaatsvond. Het begon met een paar kleine scheuren in balkon en buiten- en binnenmuren, maar door noodweer en kleine naschokken werden de scheuren allengs breder en groter. Bovendien was de fundering nog instabiel. We zakten op een gegeven moment gewoon door het voorbalkon. Al met al moest alles uitgehakt worden en weer opnieuw met cement worden gevuld. Het lekt nu via de ramen naar binnen, er loopt nu een plas water langs mijn voeten. Als door een wonder lekt het net niet op ons bed en blijven de computers droog, maar langzamerhand komen we de kinderziekten met behulp van heel veel mensen te boven.

Het watersysteem werkt zelfs naar behoren. Als je beseft welk een tijd en moeite het kost om met de miserabele kwaliteit van loodgieterspullen hier een aansluiting zonder lekken te maken dan kun je beseffen hoe blij je bent als je rustig een kraan kunt opendraaien en er warempel ook nog (weliswaar bruin) water uitkomt. Ook hebben we elektra via de generator, maar die neemt erg veel benzine. Daarom zijn we aan het experimenteren met een 12 voltsysteem. Later kunnen we dit uitbreiden met solar.

We hebben ook fijne mensen die ons zijn komen helpen: Juma onderhoudt de tuin, Charlie is onze geweldige klussenman, Rozi kookt het eten, werkelijk lekker en dan hebben we nog een watchman, Paulo, de oudste zoon van de man die ons de grond geschonken heeft. Hij waakt in de nacht over ons. We hebben best veel aanloopproblemen gehad. O.a. met een meisje dat eerst in de keuken hielp. Die bleek niet een goede invloed te hebben. Gelukkig gaat zij nu weer naar school. Daar is ze heel consequent in.

Er is nu ook een prachtige traditionele (buiten)keuken, door Charlie gemaakt; een stenen oven die op houtskool werkt, waarop je kunt koken, maar ook broden in kunt bakken. En heel luxe: binnen kunnen wij op gas koken. Eindelijk is het gelukt om een gasfles te bemachtigen die vol is, maar waar we bovendien ook nog een werkende drukregelaar voor hebben kunnen vinden (die ook niet lekt). Dit gas gebruiken we alleen indien nodig: ’s avonds en in de weekenden, wanneer de oven niet aanstaat. Als het hier koud is, en dat wil nog wel eens in de regentijd, dan hebben we een soort schaal waarop we houtskool kunnen branden, echt heel behaaglijk. Meestal hebben we ’s avonds een paar olielampen aan. Dat geeft heel warm licht. En ja, de brug buiten is zo goed als klaar. We kunnen de brug echt gebruiken. En dat is maar goed ook, want na deze zondvloed van vanmiddag is de beek langs ons huis weer gaan stromen; zonder brug zouden we niet met de auto van het erf af kunnen komen. Ik hoop dat de brug het houdt, want het water stroomt nu niet alleen langs de nieuwe gegraven weg, onder de brug door, maar ook langs de oude weg, dwars door de fundering van de brug. Het is onvoorstelbaar welke kracht dat water heeft.

In ieder geval hebben we deze tijd tot nu gebruikt om ons huis en onze huishouding op poten te zetten en alles begint nu goed te draaien, hoewel we nog wel vaak aanwijzingen moeten geven. Ook zijn er nog en paar belangrijke dingen te regelen, waaronder het maken van dakgoten. Dit is echt van levensbelang. Het water spoelt nu gewoon de modder rond het huis weg. Bovendien kan het water dat we op kunnen vangen gebruikt worden voor de tuin. Morgen gaan we de eerste stappen zetten voor de goten. Het is wel ongelooflijk wat er deze 6 weken gebeurd is, niet alleen door ons, maar alleen al het feit dat hier op de berghelling een huis van dergelijke afmetingen gerealiseerd is.

Maar ondertussen, en gelukkig krijgen we daar nu de handen wat meer vrij voor, is deze week eigenlijk ons werk begonnen. We hebben met de godsdienstleraren afspraken gemaakt voor de lessen. Ook op ethisch gebied. We hebben een afspraak gemaakt met het kerkbestuur om hen de mogelijkheid voor te leggen om de nieuwe kerk, die al in gebruik is genomen, af te maken. Morgen, woensdag, en vrijdag hebben we afspraken in Sumbawanga met belangrijke mensen uit de Moravian Church voor samenwerking. Bovendien hebben we contacten gelegd met de “witte zusters” die al heel veel werk doen o.a. in vrouwenwerk. Verder hebben we donderdag een afspraak met Mozes, de manager van de missie, met wie we de opzet van ons eigenlijke werk: ‘educatie’ gaan doorspreken. Dit is echt een geweldige man. Zonder hem zouden we het hier absoluut niet redden. Ondertussen ben ik ook betrokken geweest bij de selectie van nieuwe mensen de op de missie werkzaam zullen zijn, onder wie de ‘administrator’, de Aaron van Mozes, een 2 e man dus die Mozes kan helpen en vervangen. Ondertussen hebben we af en toe al heel goede gesprekken o.a. over gezinsplanning, dat een hot item aan het worden is hier. Daarover later meer.

We voelen ons hier echt gelukkig, we denken dat we hier zinvol aanwezig kunnen zijn. Naast ons educatiewerk zijn we ook nog met enkele concrete dingen bezig. Naast de bron die het water levert voor het dorp en missie, zijn we aan het onderzoeken of het mogelijk is een kleinere bron te exploiteren die het soms dreigende tekort aan water kan helpen voorkomen en bovendien bij irrigatie in de droge tijd zou kunnen helpen. Daarover later meer. Bovendien zijn we concreet bezig een tandverzorgingsproject op te zetten. We willen stimuleren dat kinderen hun tanden gaan verzorgen. We zien hier heel veel slechte gebitten en dat komt voornamelijk door het snoepen van zoete maïsstengels. Tandenpoetsen is hier wel bekend, maar nog niet gebruikelijk. We gaan zoeken naar mogelijkheden om tandenborstels te verstrekken en leren tandenpoetsen. We hebben verschillende kinderen nu meegenomen naar de tandarts in de stad om erger te voorkomen, maar we hopen ook preventief te kunnen werken.

Misschien is het mogelijk ons te schrijven. Een brief versturen hier vandaan gaat soms sneller dan emailen. Bovendien zijn we ook erg geïnteresseerd in jullie wel en wee. En… het is heel leuk om post te ontvangen!

Ons adres is :
Herman en Ineke
Kilangala Missie
po Box 43
Sumbawanga
Tanzania

Telefonisch zijn we ook bereikbaar de beste tijd om te bellen is tussen 18.00 uur en 20.00 uur. Het is hier dan twee uur later en meestal zijn we dan thuis. Soms is de ontvangst heel slecht, maar meestal gaat het redelijk.
0255745202969  Ineke Alberda
0255744358033 Herman Hendricks

Het gaat hier heel goed. Na de aardbeving vorige week hebben we wel wat complicaties gehad met grote scheuren in het huis en het terras. Het huis is bijna opnieuw gebouwd er was toch veel meer stuk dan we in eerste instantie dachten: het is ook Afrikaanse bouw en dat zegt genoeg als je hier eenmaal bent geweest. Bovendien is het watersysteem… ja, wát weten we eigenlijk niet, maar we hadden al drie dagen geen water.
Na de aardbeving hebben we waterproblemen. We hebben allemaal dagenlang zonder water gezeten. Van deze ene bron maken bovendien teveel mensen gebruik: de missiepost, de timmerschool en bovendien nog een secondairy school. We hebben nu een tijdelijke oplossing, maar het is werkelijk elke keer afwachten of er de volgende dag water is. We willen hier nu bezig met een nieuw waterproject, we willen een nieuwe bron aanboren. We zijn nog bezig met de planning en een kostenberaming.

Daarnaast is er een tweede project waar we mee bezig willen en dat is de introductie van tandenborstels en tandpasta. Veel kinderen zuigen hier maïsstengels, omdat ze lekker zoet zijn, maar de tandarts is niet te betalen, en een gaatje vullen kost wel vijf euro. Trekken kost maar één euro vijftig, dus wat doe je dan…? In onze schoolprojecten willen we wijzen op het belang van goede tandverzorging en willen we graag tandenborstels en tandpasta verstrekken. Het is een begin, maar ergens moet je beginnen, nietwaar? Ik denk dat het wel een leuk project voor de scholen in Nederland is, omdat het de kinderen erg zal aanspreken.

Vanaf januari gaan we werkelijk met onze gespreksgroepen beginnen, maar ons huis zit dagelijks vol met mensen. Het zijn nog geen gerichte gespreksonderwerpen, maar er komt wel van alles ter tafel.

Afgelopen zondag hebben we hier een trouwerij meegemaakt. Wij konden onze ogen en oren nauwelijks geloven. Zowel de bruid als de bruidegom zaten de hele dag met het hoofd naar beneden gebogen. Uit respect naar de ouders, mochten ze niet opkijken. Dat is hun traditie. Het was heel triest om te zien. De bruid moest voor haar man knielen en mocht hem niet aankijken. Zo moest zij haar ring aan zijn vinger schuiven. Daarna moest ze opnieuw knielen om haar ring omgeschoven te krijgen. Tja, wat moet je daar nou mee?

We hebben deze dingen natuurlijk wel ter sprake gebracht en ook gesproken over de gelijkheid van man en vrouw, maar je kunt de wereld niet in een klap veranderen en de beleving ligt hier nog zo anders: ik denk rond 1930 in Nederland. In Nederland heeft het ook vele jaren geduurd en is die ontwikkeling nog steeds aan de gang, maar ik kan maar moeizaam mijn boosheid daarover onderdrukken. Toch is het belangrijk om eerst te begrijpen hoe deze mensen denken, pas daarna kun je misschien een start maken met het vertellen hoe jij denkt. Bovendien is onze manier van leven ook een voorbeeld voor de mensen hier en dat is toch een goed teken. Daar zijn we blij mee!

Voor nu alvast hele goede feestdagen !!!

Tot zover vandaag. Veel liefs van herman en Ineke

ps. Fijne kerstdagen en een heel goed 2006
Soms kun je vlugger per post schrijven dat blijkt maar weer. We willen in elk geval iedereen bedanken voor alle goede kerstwensen.

Vandaag heb ik redelijk veel pech. Ik had 5 lange brieven geschreven: een voor de kabas, een voor de Gielguorde, een voor het VMBO in Groesbeek (Gerard) en een voor Durk en nog een voor het blog op onze site, maar ik mag mijn usb-stick niet gebruiken en heb maar 10 minuten om opnieuw te schrijven. Allereerst dus fijne feestdagen en een goed 2006.
We zijn druk bezig de schade aan ons huis na de aardbbeving te repareren, maar de schade is toch veel groter dan we aanvankelijk dachten.

We zijn verder bezig met twee projecten. We willen graag een nieuwe bron aanboren voor watervoorziening. Dat is een dringende noodzaak, omdat er veel water nodig is om te overleven. Een tweede project is speciaal voor lagere schoolkinderen, daar willen we iets over tandverzorging vertellen. Veel kinderen snoepen hier zoete maïsstengels en de tanden worden daardoor lelijk aangevreten. We willen nu graag een tandenborstel-project beginnen en tandenborstels verstrekken en vertellen hoe je daarmee om moet gaan. Op dit moment hebben wij twee jonge mensen bij de tandarts zitten. Elke gaatje kost vijf euro om te maken. Trekken kost maar een euro… Wij hebben gekozen om ze toch stuk voor stuk een beetje te helpen. Vandaag worden zeven gaatjes gevuld, dus ook zeven tanden gespaard!

Verder is het hier op dit moment grote vakantie, maar er zijn veel leraren enthousiast over het idee om contacten uit te wisselen, zowel lagere scholen als secondary scholen (red. voortgezet onderwijs).

Ik hoop dat ik mijn brieven later nog kan verzenden, maar dit is alvast wat informatie. Jullie horen nog… In alle haast geschreven… Toch heel veel liefs,

Ineke

Terwijl Sinterklaas bij jullie langskomt, zitten wij hier uitgebreid in het zonnetje en kunnen ons niet voorstellen dat de schimmel van Sinterklaas bij jullie uitglijdt over de daken.

Zojuist hebben wij hier onze eerste aardbeving meegemaakt en ik moet zeggen dat het best angstig voelt. Iedereen rende naar buiten, maar de grond bleef onder je voeten bewegen. Ons huis is overeind blijven staan, maar er zitten wel wat scheuren in de fundering. Maar goed het belangrijkste is dat we zelf op onze fundering blijven staan!!!

Het leven begint nu aardig op gang te komen. Vandaag een nieuw meisje, is nog jong maar wil alles wel leren en dat is het belangrijkste!! Onze klusjesman heeft gisteren bij het voetballen zijn hand behoorlijk bezeerd, zo zie je zelfs hier is de sport een belangrijk probleem in verband met arbeidsongeschiktheid. Zijn ze een keer vrij gaan ze voetballen!!!

Het gaat hier verder goed met ons. Langzaam (stapje voor stapje) begint het leven zijn vorm te krijgen en wij ons ritme. Het ritme hier is wel totaal anders dan thuis: de dag begint vroeg en eindigt vroeg en dat heeft alles te maken met het licht! Maar het begint te wennen!!!

Tot zover voor vandaag, veel liefs van ons beiden en tot de volgende keer!!!

Het leven begint eindelijk een klein beetje normaal te worden. We hebben allebei een mooie tafel als bureau. We hebben de tafels zo gezet dat we een prachtig uitzicht over de bergen hebben. Ieder die ons kent weet dat een bureau voor ons heel belangrijk is.

We hebben inmiddels twee jongens die ons helpen, deze jongens zijn geweldig!

Bovendien hebben zij beiden een gezin en werk is hier niet te vinden, ze zijn dus heel blij met ons en waken over ons bij nacht en ontij! Charlie de “chief” en Babu “Juma”. Juma is de tuinman, maar wil alles wel voor ons doen. Als hij staat te treuzelen geeft de chief hem opdracht om aardappelen te schillen: geweldig! Charlie is onze klusjesman, vandaag heeft hij de keuken afgemaakt met oven en al. Ik moet nog afwachten of de oven het werkelijk gaat doen, maar Charlie is overtuigd van zijn kunsten!!! Nu zijn ze nog brood aan het bakken buiten terwijl het 21.30 uur in de avond is.

Het is daar bere-gezellig rondom het vuur, ik heb ze net koffie met mandazi (een soort oliebollen) gebracht, er zitten inmiddels heel wat mannen achter ons huis.

Ik heb ze gevraagd waar hun vrouwen zijn, heb nog geen duidelijk antwoord gekregen, maar ze waren wel verbaasd over de vraag alleen al! Ons hulpje Maria liet ons in de steek… Ze is ook maar voor tijdelijk, gelukkig! We zoeken nog iemand die lekker kan koken. Koken is hier een hele kunst op dat houtvuur en dat beheers ik nog lang niet!!! In Nederland trouwens ook niet, maar daar is de chinees om de hoek! Verder willen de jongens alles wel doen, ik was daar heel verbaasd over, want normaal doen de vrouwen alles! Het is dan ook leuk om te zien dat ons leven hier toch tot voorbeeld dient. Vanmorgen vroegen we de jongens of zij thuis wel eens kookten en andere huishoudelijke taken verrichten. Dat hadden ze nog nooit gedaan tot ze in het begin van dit jaar baba (=Herman) hadden zien koken. Ze zijn nu heel nieuwsgierig en eigenlijk willen ze het ook wel leren. Vanmiddag hebben we samen het deeg gemaakt, nu bakken zij het brood! Charlie strijkt, wast en doet alles wat voor handen komt. Hij timmert en heeft het elektrisch aangelegd. Het is nog kort maar het lijkt of we een goede keus hebben gemaakt.

Voor ’s nachts hebben we een watchman: Paulo. Het is de enige mens waar Sep voor gaat blaffen, dus waarschijnlijk ziet hij er gevaarlijk genoeg uit!!! Eigenlijk zijn we hier niet bang, maar het is weer een gezin dat eten op de plank heeft en als we dát alleen kunnen doen, zijn we al heel blij.

We hebben twee heuse katten nog geen zes weken oud. Eentje is zwart met een wit neusje. De ander is wit met zwarte vlekken om de ogen. Echte Afrikaanse katten: heel klein. Ze heten Nane en Tisa. Het zijn kleine opdonderkes. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik katten zie blazen en spugen alsof het slangen zijn. Ze zijn hier nog maar kort dus alles komt wel goed met het dierenspul!

De tuin begint ook vorm te krijgen. We laten Juma maar een beetje zijn eigen gang gaan, de spercie- en tuinbonen uit Nederland zijn geplant. Verder hebben we bananen, aardappelen, uien en wortelen. Eigenlijk wilde ik deze laatste spullen liever van de plaatselijke bevolking kopen. Maar ja, de tuinman heeft anders besloten. Volgende week ga ik maar eens met hem een bomen- en bloemenplan maken. Vanmiddag heeft hij geheel op eigen houtje een kaarsrechte heg aangelegd, in een verder woeste omgeving. We hebben gezegd dat we het prachtig recht vonden, heel knap, maar volgen week zullen we samen een nieuw plan maken.

We hopen dat deze maand onze stoelen en matten komen, hoewel we het zelf al heel gezellig vinden. We zijn blij met ons huis!

We hebben een watertank van 1000 liter gekocht en dat was en goede aanschaf. Soms is er geen water meer en dan weten ze ons te vinden.

In het noorden van Tanzania en de landen daarboven Burundi e.d. en ten zuiden van ons in Sambia en Malawi heerst momenteel een grote droogte is ons verteld. Ook wij zitten met smart op een regenbui te wachten, zodat de watervoorraad weer wat aangevuld wordt, maar ik ben wel heel blij dat we dat winterse weer uit Holland niet meemaken. ’s Avonds luister ik soms naar de wereldomroep en ik hoorde dat het deze week vreselijk is bij jullie: veel sneeuw en ijzel. Dat is hier alleen op de Kilimanjaro te vinden en dat is hier minstens 1500 km vandaan. Het is hier gemiddeld 25 graden en ’s avonds zitten we vaak nog heerlijk buiten naar de geweldig mooie sterrenhemel te kijken.

We hebben inmiddels een generator, maar dat ding is vreselijk duur in benzineverbruik, we overwegen om toch eens te gaan kijken naar zonnecellen met batterijen. Maar in de dichtstbijzijnde stad is dat niet goed te krijgen, dus we moeten nog even geduld hebben en draaien de generator alleen wanneer het noodzakelijk is. Bovendien is hier niet altijd zon, omdat we zo hoog zitten. (Bijkomend voordeel dat we daardoor meer kans op regen hebben.)

We studeren nu elke ochtend trouw Swahili en ’s middags hebben we een open huis voor ieder die dat wil! We hebben dan koffie, melk en suiker en voor de liefhebber thee.

Suiker is een waardevolle energie bron voor de bevolking, ze gebruiken rustig drie dikke scheppen suiker in een kopje melk, koffie of thee. Ik gebruik in Nederland ongeveer een kilo per jaar, alleen voor het bezoek, hier heb ik per dag bijna een kilo nodig .

Het is fijn om op die manier met de bevolking kennis te maken en bovendien praktiseren we het Swahili. De ene dag gaat dat beter dan de andere, maar over het algemeen kunnen we met behulp van hele toneelstukken elkaar duidelijk maken wat we willen zeggen.

We hopen in januari te kunnen starten met ons werk, maar bovenal is het belangrijk om de taal te beheersen en de mensen te leren kennen. Daarnaast hebben we verschillende contacten met collega missionarissen en met mensen uit de Moravian Church. Ook hier is netwerken heel belangrijk, al is het alleen al om ervaringen uit te wisselen. Daar zullen we de komende tijd ook veel aandacht aan besteden, want we kunnen veel leren van mensen die hier al langer zijn.

Maar bovenal moeten we onthaasten, want haast is bijna een vies woord in Afrika. We moeten wat dat betreft nog heel wat leren.

De kerkdiensten blijven een geweldige ervaring! Soms duurt een dienst drie uur en straalt het zoveel geloof en vertrouwen uit! De mensen zingen met hart, handen en dansen. Het is voor ons onmogelijk stil te zitten; je gaat vanzelf mee wiebelen en later zelfs een beetje mee dansen op onze eigen houterige manier, maar het wordt door de mensen beleefd alsof je van het Nationaal Danstheater komt. Dan hoor je ondanks je blanke huid erbij!

Al met al veel eerste indrukken!!!!

Zomaar even onder elkaar gezet, ook teleurstellingen hoor, maar die laten we nu nog even achterwege! Het moet ook nog allemaal wat bezinken.

Dus… Tot de volgende keer!!!

Aan onthaasten komen we pas de laatste dagen echt toe. We hebben het idee dat we even kunnen ademhalen. In Nederland was het druk, maar zodra we in Tanzania kwamen werd het bijna nog drukker. Vanaf het moment vrijdag 11 november dat we in Kilangala aankwamen was het een stofwolk van dingen die gedaan moesten worden. We zijn geweldig ontvangen in een geweldig huis, zelfs voor Nederlandse begrippen. Maar er was geen keuken, alleen een petroleumtoestelletje enz enz. Een van de dingen die we moesten regelen was ook het verkrijgen van een Afrikaans rijbewijs.

Dus de volgende maandag werden we naar Sumbawanga gebracht en iemand, John, zou ons helpen met alle toestanden. Hij bracht ons naar de verkeerspolitie, die gezeteld is in een klein gebouwtje, met een wachtruimte en 2 kantoortjes. Al gauw mochten we in het ene kantoortje komen. Daar  zat achter een wrak tafeltje een slanke, streng uitziende politieman, keurig in een uniform met strak gestreken plooien in zijn broek (de mensen zien hier er picobello uit). Toen wij aan de beurt waren (er zat eerst nog iemand anders) keek de agent ons aan met wat droeve, vermoeide ogen. Wij waren onder de indruk en waren bang dat wij een soort examen afmoesten leggen, een rijtest of zo, maar nadat wij hadden uitgelegd wat de bedoeling was, sprak hij ons in redelijk Engels toe: dat hij erg onder de indruk was van Nederland, want hij was een echte sportman en voetbal was zijn grote liefde. Het Nederlands elftal was zijn grote favoriet: dat was nog eens voetbal, en hij begon de namen op te noemen van enkele Nederlandse spelers, zoals van Gulik en Van Basten en ik weet allemaal niet wat. “…en hoe heette die man ook al weer die in het doel stond,” of wij dat wisten. Vreselijk, het zweet brak ons uit, want wij wisten het niet. Hatunajua, wij weten het niet, moesten wij erkennen.

Dat bedroefde hem zeer, maar goed ik mocht op de stoel plaats nemen naast zijn bureautje en toen begon alles. Heel veel formulieren alles in drievoud met carbonnetjes er tussen. Als je hier geen carbonnetjes hebt, tel je niet mee. Toen mochten we naar de chef in het andere kantoor. Er werd nederig geklopt en we mochten binnenkomen. En daar zat een vrouw! Hier was een vrouw de baas. Zij was ook vriendelijk, maar heel beslist. Wat we hier deden en waarvoor we een auto nodig hadden. En waarom we uit Nederland weggingen. Deze tante was niet mals. Ze wilde goede antwoorden. Toen was ook deze hindernis genomen.

We dachten: nu is het klaar. Maar nee, eerst moesten we naar een soort belastingkantoor dat duidelijk aan betonrot ging lijden. Daar werden ook weer formulieren ingevuld in drievoud met carbonnetjes. En moesten we betalen. Met deze gegevens moesten naar de bank. Daar moesten we opnieuw betalen en kregen formulieren mee. Daarna moesten we een klein boekje kopen, wat het uiteindelijke rijbewijs zou worden, pasfoto’s laten maken en weer terug naar het bureau. Intussen had ik koortsachtig bedacht wie er nu in het Nederlandse doel stond, en opeens wist ik het weer: v/d Sar! Triomfantelijk vertelde ik het de agent, maar zijn ogen gingen steeds droeviger staan. Het invullen begon opnieuw in drievoud, maar toen bleek dat Ineke’s aanvraag zoek was…

Maar dat hinderde niet meer… Na nog een keer naar het belastingkantoor gemoeten te hebben en nog een keer bij de agent te biecht geweest te zijn brak het grote moment aan: de pasfoto werd in het kleine boekje geplakt met nog een formuliertje, voorzien van grote stempels en zie daar: daar was ons rijbewijs. Inmiddels was het al laat. Maar we mochten nu zelf rijden. De agent verzuchtte dat in Nederland alles wel uit een computer zou rollen. Ja, dat is wel zo, maar ook binnen een dag?
Eind van het liedje is ter lering:

1. Hier kunnen vrouwen de baas zijn bij overheidsinstellingen.
2. De carbonnetjes zijn nog lang de wereld niet uit
3. Het belangrijkste Nederlandse exportartikel is niet bloemen of koeien of diensten, maar voetbal, als we dat maar weten!
4. Wil u in het buitenland een rijbewijs omwisselen, leer dan eerst de Nederlandse voetballers uit uw hoofd!!!

Het gaat ons goed hier, geen sneeuw zoals bij jullie, maar wel upepo, harde wind

We zijn inmiddels in Kilangala aangekomen en proberen het leven hier een beetje op te pakken. We zijn ontvangen met veel gezang en dans… Het was zeer ontroerend!! Ze hadden een geweldige maaltijd voor ons bereid! Daarna werden we al zingend en dansend naar ons huis gebracht. Het huis is gewoon prachtig, zeker voor Afrikaanse begrippen We weten alleen nog niet of het de regentijd ook zal doorstaan want ze bouwen hier met kieren en gaten en soms een steen!!!

Maar uiterlijk ziet het er heel mooi uit: de kleur is wit met blauw en staat heel vrolijk tegen de berghelling! Onze nieuwe (oude) auto is een Nissan jeep geworden: hij rijdt geweldig, alleen de schokbrekers zijn misschien wat versleten dus we hobbelen op deze wegen danig op en neer. We zullen maar denken dat dat goed voor de lijn is!!! We zijn er in elk geval heel erg blij mee!

We hebben inmiddels allebei ons Tanzaniaans rijbewijs, we zijn een hele dag van het kastje naar de muur gelopen. we werden ondervraagd over onze voetbalspelers zoals Kluivert en weet ik veel…… Toen we er genoeg wisten te noemen kregen we ons rijbewijs, binnen 1 dag en dat is op zichzelf een wereldwonder.

Sep heeft de reis goed doorstaan en voelt zich hier erg thuis. hij heeft veel ruimte om te spelen en voelt zich hier weer happy!!! Wij zijn bezig onze huishouding op te zetten en op dit moment wordt onze designkeuken gebouwd, daarvoor gebruiken we stenen en leem, maar het wordt geweldig! We missen onze afzuigkap totaal niet, want daar zijn de kieren en gaten voor. We stoken, bakken en braden op houtskool. Ik denk dat de meesten van jullie daar jaloers op zullen zijn, in Nederland is bbq-en immers een pleziertje.

We hopen iemand te vinden voor de huishouding, zodat we zelf wat meer tijd krijgen voor andere dingen, want koken is hier een langdurige bezigheid. Onze tafels zijn nog niet klaar, maar we hebben een bed om in te slapen en een stoel om op te zitten. Het is een totaal nieuwe start en dat is ook wel grappig (tenminste nu nog wel): zo begint elke huishouding!

Verder hebben we een generator gekocht zodat we straks met de beamer kunenn werken. We hebben al een avond gehad waarin we de mensen onze presentatie uit Holland hebben laten zien. Het was op mijn verjaardag en het was een ware feestdag!! De mensen hebben genoten. Overdag houden we ons het meest bezig om de taal te leren. Op zichzelf gaat dat wel voorspoedig: leren en doen leert toch het snelst, maar we hebben daar verder nog wel wat tijd voor nodig.

Onze huishouding is in elk geval wel uitgebreid met twee lieve katjes, ze zijn nog geen zes weken, maar spelen wel de baas over Sep. Zo gaat dat…….. met katjes!

We hopen nu wel elke week even op internet te kunnen komen, dus voor dit moment…. Tot volgende week!

We zijn nu een paar dagen in Dar es Salaam en we zijn nu de dagen al kwijt. Ik heb geen idee welke dag het is ik denk zaterdag! Gisteren hebben we een auto gekocht een pick up Toyota, maar we moeten nog een paar dagen wachten voor we hem kunnen krijgen. We hebben hem duur moeten betalen, maar ja wat wil je: we zijn hier ook nieuw!!! Het is een auto van 18 jaar oud…………zucht. We hopen dat hij/zij nog even blijft rijden!!

De reis is goed verlopen, alhoewel er altijd zaken gebeuren die je niet verwacht. Zo hebben ze in Londen ons kennel afgenomen en een oud houten barrel ervoor teruggezet. Gelukkig hebben we nog wel dezelfde hond!!!

Het is hier warm en benauwd, we zullen blij zijn als we werkelijk op reis kunnen gaan. Dar es Salaam is dan wel een grote stad, maar cultuur is er nauwelijks te vinden. Het was niet erg: we moesten toch eerst uitrusten, maar nu willen we wel verder… We hopen dinsdag verder te kunnen gaan…. We willen heel graag naar HUIS! In elk geval zijn we wel een beetje uitgerust en dat was ook belangrijk, want de drukte van de laatste dagen voor ons vertrek was vreselijk. Maar alles komt goed, veel liefs van ons beiden!