Maand: november 2005

Aan onthaasten komen we pas de laatste dagen echt toe. We hebben het idee dat we even kunnen ademhalen. In Nederland was het druk, maar zodra we in Tanzania kwamen werd het bijna nog drukker. Vanaf het moment vrijdag 11 november dat we in Kilangala aankwamen was het een stofwolk van dingen die gedaan moesten worden. We zijn geweldig ontvangen in een geweldig huis, zelfs voor Nederlandse begrippen. Maar er was geen keuken, alleen een petroleumtoestelletje enz enz. Een van de dingen die we moesten regelen was ook het verkrijgen van een Afrikaans rijbewijs.

Dus de volgende maandag werden we naar Sumbawanga gebracht en iemand, John, zou ons helpen met alle toestanden. Hij bracht ons naar de verkeerspolitie, die gezeteld is in een klein gebouwtje, met een wachtruimte en 2 kantoortjes. Al gauw mochten we in het ene kantoortje komen. Daar  zat achter een wrak tafeltje een slanke, streng uitziende politieman, keurig in een uniform met strak gestreken plooien in zijn broek (de mensen zien hier er picobello uit). Toen wij aan de beurt waren (er zat eerst nog iemand anders) keek de agent ons aan met wat droeve, vermoeide ogen. Wij waren onder de indruk en waren bang dat wij een soort examen afmoesten leggen, een rijtest of zo, maar nadat wij hadden uitgelegd wat de bedoeling was, sprak hij ons in redelijk Engels toe: dat hij erg onder de indruk was van Nederland, want hij was een echte sportman en voetbal was zijn grote liefde. Het Nederlands elftal was zijn grote favoriet: dat was nog eens voetbal, en hij begon de namen op te noemen van enkele Nederlandse spelers, zoals van Gulik en Van Basten en ik weet allemaal niet wat. “…en hoe heette die man ook al weer die in het doel stond,” of wij dat wisten. Vreselijk, het zweet brak ons uit, want wij wisten het niet. Hatunajua, wij weten het niet, moesten wij erkennen.

Dat bedroefde hem zeer, maar goed ik mocht op de stoel plaats nemen naast zijn bureautje en toen begon alles. Heel veel formulieren alles in drievoud met carbonnetjes er tussen. Als je hier geen carbonnetjes hebt, tel je niet mee. Toen mochten we naar de chef in het andere kantoor. Er werd nederig geklopt en we mochten binnenkomen. En daar zat een vrouw! Hier was een vrouw de baas. Zij was ook vriendelijk, maar heel beslist. Wat we hier deden en waarvoor we een auto nodig hadden. En waarom we uit Nederland weggingen. Deze tante was niet mals. Ze wilde goede antwoorden. Toen was ook deze hindernis genomen.

We dachten: nu is het klaar. Maar nee, eerst moesten we naar een soort belastingkantoor dat duidelijk aan betonrot ging lijden. Daar werden ook weer formulieren ingevuld in drievoud met carbonnetjes. En moesten we betalen. Met deze gegevens moesten naar de bank. Daar moesten we opnieuw betalen en kregen formulieren mee. Daarna moesten we een klein boekje kopen, wat het uiteindelijke rijbewijs zou worden, pasfoto’s laten maken en weer terug naar het bureau. Intussen had ik koortsachtig bedacht wie er nu in het Nederlandse doel stond, en opeens wist ik het weer: v/d Sar! Triomfantelijk vertelde ik het de agent, maar zijn ogen gingen steeds droeviger staan. Het invullen begon opnieuw in drievoud, maar toen bleek dat Ineke’s aanvraag zoek was…

Maar dat hinderde niet meer… Na nog een keer naar het belastingkantoor gemoeten te hebben en nog een keer bij de agent te biecht geweest te zijn brak het grote moment aan: de pasfoto werd in het kleine boekje geplakt met nog een formuliertje, voorzien van grote stempels en zie daar: daar was ons rijbewijs. Inmiddels was het al laat. Maar we mochten nu zelf rijden. De agent verzuchtte dat in Nederland alles wel uit een computer zou rollen. Ja, dat is wel zo, maar ook binnen een dag?
Eind van het liedje is ter lering:

1. Hier kunnen vrouwen de baas zijn bij overheidsinstellingen.
2. De carbonnetjes zijn nog lang de wereld niet uit
3. Het belangrijkste Nederlandse exportartikel is niet bloemen of koeien of diensten, maar voetbal, als we dat maar weten!
4. Wil u in het buitenland een rijbewijs omwisselen, leer dan eerst de Nederlandse voetballers uit uw hoofd!!!

Het gaat ons goed hier, geen sneeuw zoals bij jullie, maar wel upepo, harde wind

We zijn inmiddels in Kilangala aangekomen en proberen het leven hier een beetje op te pakken. We zijn ontvangen met veel gezang en dans… Het was zeer ontroerend!! Ze hadden een geweldige maaltijd voor ons bereid! Daarna werden we al zingend en dansend naar ons huis gebracht. Het huis is gewoon prachtig, zeker voor Afrikaanse begrippen We weten alleen nog niet of het de regentijd ook zal doorstaan want ze bouwen hier met kieren en gaten en soms een steen!!!

Maar uiterlijk ziet het er heel mooi uit: de kleur is wit met blauw en staat heel vrolijk tegen de berghelling! Onze nieuwe (oude) auto is een Nissan jeep geworden: hij rijdt geweldig, alleen de schokbrekers zijn misschien wat versleten dus we hobbelen op deze wegen danig op en neer. We zullen maar denken dat dat goed voor de lijn is!!! We zijn er in elk geval heel erg blij mee!

We hebben inmiddels allebei ons Tanzaniaans rijbewijs, we zijn een hele dag van het kastje naar de muur gelopen. we werden ondervraagd over onze voetbalspelers zoals Kluivert en weet ik veel…… Toen we er genoeg wisten te noemen kregen we ons rijbewijs, binnen 1 dag en dat is op zichzelf een wereldwonder.

Sep heeft de reis goed doorstaan en voelt zich hier erg thuis. hij heeft veel ruimte om te spelen en voelt zich hier weer happy!!! Wij zijn bezig onze huishouding op te zetten en op dit moment wordt onze designkeuken gebouwd, daarvoor gebruiken we stenen en leem, maar het wordt geweldig! We missen onze afzuigkap totaal niet, want daar zijn de kieren en gaten voor. We stoken, bakken en braden op houtskool. Ik denk dat de meesten van jullie daar jaloers op zullen zijn, in Nederland is bbq-en immers een pleziertje.

We hopen iemand te vinden voor de huishouding, zodat we zelf wat meer tijd krijgen voor andere dingen, want koken is hier een langdurige bezigheid. Onze tafels zijn nog niet klaar, maar we hebben een bed om in te slapen en een stoel om op te zitten. Het is een totaal nieuwe start en dat is ook wel grappig (tenminste nu nog wel): zo begint elke huishouding!

Verder hebben we een generator gekocht zodat we straks met de beamer kunenn werken. We hebben al een avond gehad waarin we de mensen onze presentatie uit Holland hebben laten zien. Het was op mijn verjaardag en het was een ware feestdag!! De mensen hebben genoten. Overdag houden we ons het meest bezig om de taal te leren. Op zichzelf gaat dat wel voorspoedig: leren en doen leert toch het snelst, maar we hebben daar verder nog wel wat tijd voor nodig.

Onze huishouding is in elk geval wel uitgebreid met twee lieve katjes, ze zijn nog geen zes weken, maar spelen wel de baas over Sep. Zo gaat dat…….. met katjes!

We hopen nu wel elke week even op internet te kunnen komen, dus voor dit moment…. Tot volgende week!

We zijn nu een paar dagen in Dar es Salaam en we zijn nu de dagen al kwijt. Ik heb geen idee welke dag het is ik denk zaterdag! Gisteren hebben we een auto gekocht een pick up Toyota, maar we moeten nog een paar dagen wachten voor we hem kunnen krijgen. We hebben hem duur moeten betalen, maar ja wat wil je: we zijn hier ook nieuw!!! Het is een auto van 18 jaar oud…………zucht. We hopen dat hij/zij nog even blijft rijden!!

De reis is goed verlopen, alhoewel er altijd zaken gebeuren die je niet verwacht. Zo hebben ze in Londen ons kennel afgenomen en een oud houten barrel ervoor teruggezet. Gelukkig hebben we nog wel dezelfde hond!!!

Het is hier warm en benauwd, we zullen blij zijn als we werkelijk op reis kunnen gaan. Dar es Salaam is dan wel een grote stad, maar cultuur is er nauwelijks te vinden. Het was niet erg: we moesten toch eerst uitrusten, maar nu willen we wel verder… We hopen dinsdag verder te kunnen gaan…. We willen heel graag naar HUIS! In elk geval zijn we wel een beetje uitgerust en dat was ook belangrijk, want de drukte van de laatste dagen voor ons vertrek was vreselijk. Maar alles komt goed, veel liefs van ons beiden!