Het gaat goed op de missie. Veel projecten die in de voorgaande jaren opgezet zijn, zijn nu voltooid. De koeien lopen te grazen en eentje heeft al een kalf gebaard. De melk is voor het kindertehuis. De oliepers en de graanmolen zijn in werking. Nu hoeven de mensen uit het dorp niet meer hun maïs in de stad te laten malen, maar kunnen ze dat hier doen. Met de opbrengst hoopt de missie op den duur minder afhankelijk te worden van de donoren, hoewel dat natuurlijk nu nog lang niet in het verschiet ligt. Maar het is een goed streven om onafhankelijker te worden. Natuurlijk moet de missie een missie blijven en zal er altijd geld nodig zijn. Er zijn vanzelfsprekend ook problemen. Door de inflatie van de T. Shilling worden de goederen ook steeds duurder en hebben de mensen minder te besteden. Geld om de salarissen te compenseren is er niet. Gelukkig heeft iedereen wel een stukje land waarop de eerste levensbehoeften verbouwd kunnen worden.
Wat mijzelf betreft: het was goed om hier naar toe te gaan. Hier heb ik het afscheid nemen van Ineke op een bijzonder intensieve manier ervaren. Anders en ook directer dan in Nederland. In Kilangala was zij zo volop aanwezig. Alle dingen spreken nog van haar. Het leek wel of de tijd hier op mij gewacht heeft. Haar laatste dingen lagen nog naast het bed. U kunt zich voorstellen dat het voor mij heel intensieve weken geweest zijn, temeer dat ook de grote kist met dagelijkse spullen, die wij anderhalf jaar geleden uit Nederland verstuurd hadden, nu pas aankwam. Ik heb ook ons werk hier: educatie weer ter hand genomen. Maar ik moet mij beperken tot een paar hoofddoelen. Ik had in Nederland al besloten om ieder jaar hier een paar maanden naar toe te gaan. Ik moet mijn werk dus concentreren in die 2 of 3 maanden. Mijn eerste project is het voortzetten van de kleuterschool waar Ineke mee begonnen is en die – o, wonder – tijdens mijn en haar afwezigheid sinds maart gewoon is door gegaan. Dat is echt een compliment. Maar de kleuterschool kan niet zo primitief blijven zoals hij nu is. In samenspraak met Mozes, de manager en het missie-bestuur is er een prachtig stuk land beschikbaar gesteld om een school te bouwen. De waterleiding [voor goede sanitair!] loopt er vlakbij en zo nodig kan er ook elektrisch zijn. Ook is er ruimte voor een groot speelveld en vlakbij kunnen de kinderen leren te tuinieren [van levensbelang hier]. De school krijgt drie echt ruime klassen [ 9x 7meter] en een lerarenkamer. De totale afmeting wordt 19 x 17 meter. Echt groot. Het leuke is dat de kleuterschool gebouwd gaat worden door de aan de missie verbonden “VTC”, een opleidingsschool voor vakmensen, zeg maar een ambachtsschool. Het mes snijdt daardoor aan twee kanten: er komt een prachtige kleuterschool, de VTC heeft een prachtige opdracht en de leerlingen kunnen zich bekwamen in het bouwen.
Natuurlijk zit aan dit alles ook een kostenplaatje. Niet zozeer de lonen, [ook de stenen worden zelf gebakken], maar vooral ook de materialen zoals hout voor de spanten en ramen, dak-golfplaten, verf , sanitair, leidingen enz enz. Ik vermoed dat de kosten rond de 4000 euro zullen liggen. Bouw daar in Nederland maar eens een school voor. Ik probeer samen met de stichting Protanz het benodigde geld te verzamelen. De eerste aanbesteding financier ik voorlopig uit eigen middelen. Educatie! Zo’n kleuterschool is broodnodig. De kinderen moeten hier pas met 7 jaar naar de lagere school. Tot 3 jaar zijn ze op de rug van hun moeder, maar vanaf hun vierde lopen ze zich maar te vervelen. En ik denk dat kinderen graag wat doen: dat zij zich graag ontwikkelen. De meesten hebben nog nooit een kleurpotlood gebruikt. Als je ziet hoe graag ze wat werken, draait je hart in je lijf rond. De school biedt een heel goede gelegenheid voor ontwikkeling. Er komt een klas voor de kleintjes van vier jaar [ het grootste lokaal 9×7]. De kinderen van 5 en 6 kunnen ieder ook hun eigen klas krijgen [8×7]. De oudste groep wordt dan tevens voorbereid op de lagere school. Maar niet alleen de kinderen mogen zich ontwikkelen. Ook de meester! Juma, onze tuinman, die een geboren onderwijzer bleek te zijn, gaat voor een jaar naar Morogoro om daar een opleiding te volgen voor kleuterschoolonderwijzer. Hij wordt zolang vervangen door iemand van de missie die dan straks, naast Juma, de 2 e onderwijzer wordt. Voor de kleinsten zoeken we t.z.t. iemand. We zijn ook bezig een soort schoolplan te ontwikkelen. Daar hebben we hulp bij nodig. Ikzelf heb weliswaar onderwijs genoten, maar weet niets van pedagogiek of didactiek . Wie wil daarbij helpen? Ik ben erg verheugd dat als ik in juli hier terug kom de school wellicht al klaar kan zijn.
Het andere project waar ik mee bezig wil zijn is het exploiteren van een 2e waterbron. Op het moment dat ik dit schrijf is men echter nog steeds aan het onderzoeken of de bron, die heel moeilijk bereikbaar is, ook in het droge seizoen water geeft. Op den duur is een 2e watervoorziening onontbeerlijk gezien de toename van de plaatselijke bevolking, maar ook door de aanwezigheid van een steeds groter wordende middelbare school in de omgeving van Kilangala die ook van de waterleiding van Kilangala gebruikt maakt.
Ik hoop 9 januari 2007 weer terug te vliegen naar Nederland. Al voorvast en ieder goede kerstdagen gewenst.