Een nieuwe start in het nieuwe jaar! We hebben er zin in en zijn al begonnen met verschillende werkzaamheden. We hebben een programma opgezet voor de godsdienst leraren van de lagere school en van de middelbare scholen. De eerste les is geweest en de jongens willen graag in plaats van een les, twee lessen per week. Ze vinden het heel leuk en zijn erg leergierig. Daarnaast gaan we een programma opzetten voor kleuterscholen in de wijde omgeving.
Kinderen lopen hier tot zeven jaar rond het huis. We willen ze een programma gaan aanbieden, maar hoe dat precies vorm gaat krijgen weten we nog niet precies, omdat we eerst de mogelijkheden gaan onderzoeken. We weten wel zeker dat we op deze manier een goede start aan de kinderen kunnen meegeven en ook gemakkelijk in contact kunnen komen met moeders. De komende weken gaan we verschillende plaatsen bezoeken en de mogelijkheden onderzoeken. Het is natuurlijk heel anders dan in Nederland: materiaal om mee te spelen is er niet, maar ik hoop wat kleurpotloden e.d. te kunnen kopen. We moeten mensen opleiden om met de kinderen te werken, maar met weinig materiaal en veel creativiteit kun je toch veel doen. Alles ontdekken kost veel tijd, maar beter later goed beginnen, dan te vlug half!
We hebben kennis gemaakt met verschillende kerkelijke autoriteiten, maar we willen heel duidelijk er voor iedereen zijn. Dat is trouwens ook de opdracht binnen de missiepost. De post is niet aan een speciale kerk gebonden. We zijn ook heel dankbaar voor de giften die binnen komen van verschillende kanten. We hebben inmiddels een jongen kunnen helpen om te beginnen op de middelbare school. Zijn vader verdient ongeveer €20 per maand en de school kost €100 per jaar plus reiskosten en boeken. Hij is de oudste uit een gezin van zes kinderen, dus iedereen die op zijn vingers kan tellen snapt dat het voor deze jongen anders niet mogelijk zou zijn om verder te leren. Dat zijn trouwens grote problemen hier, waarover we gisteren ook hebben vergaderd. Mensen die te arm zijn om de dokter te betalen worden op de post wel geholpen, maar er zijn teveel mensen die niets kunnen betalen. Met als gevolg dat er bijna geen medicijnen gekocht kunnen worden. Hoe weet je nu zeker dat iemand het echt niet kan betalen. Hoe hou je het ziekenhuis toch draaiend? Een belangrijke opgave voor de post hier. Er is in de wijde omgeving geen ziekenhuis en naar de stad is geen optie voor mensen die geen geld hebben.
Gelukkig is de manager Moses nu bezig om de “radiocall” voor elkaar te krijgen, zodat men vanuit de dorpen contact kan zoeken en niet eerst een boodschapper (lopend) hierheen hoeft te sturen. De wereld is hier wel aan het veranderen, maar de verschillen zijn niet te bevatten, zo groot. Aan de ene kant televisie en mobieltjes voor een enkeling, voor de dorpen hier iets verder vandaan en nauwelijks eten en helemaal geen geld. Aan de ene kant de middelbare school met lessen over gezondheidszorg, computers e.d. En geen geld om eten of kleding te kopen, laat staan je kind naar school te sturen.
Het verschil met Nederland is nauwelijks uit te leggen, leg maar eens aan iemand uit hoe koffie proeft. Iemand die nog nooit koffie heeft gezien of geroken. Leg maar eens aan iemand uit die niet kan zien hoe een leeuw eruit ziet. Je kunt hem moeilijk laten voelen. Laat staan ruiken. Woorden alleen zijn heel beperkt.
Dat merk ik steeds weer als ik iets op het blog wil schrijven: waar te beginnen en vervolgens waar te eindigen, er is zoveel te vertellen. we blijven ons verbazen, maar ook weten we heel zeker dat het goed is dat we hier zijn. Voor vandaag laat ik het hierbij. We hopen snel weer iets van ons te laten horen.