We zijn hier nu dik anderhalve maand op Kilangala. Ons huis is onbeschoft mooi, zeker als je het vergelijkt met hoe de mensen hier wonen. Soms slaat het schaamrood je om de kaken als je weet dat de plaatselijke pastor met een groot gezin in 2 kamers moet wonen, maar we hebben niet het idee dat het wrevel opwekt bij de bevolking of de plaatselijke notabelen. Ik denk dat als je zelf in een hutje zou gaan wonen je dit meer kwalijk zou worden genomen dan op deze manier. Wij zijn immers anders en misschien ook zo tot een voorbeeld (of probeer ik me nu toch te rechtvaardigen).
Het regent nu echt op dit moment een wolkbreuk en het lekt toch weer in de kamer. Het huis heeft wel veel geleden van de aardbeving die hier 5 december plaatsvond. Het begon met een paar kleine scheuren in balkon en buiten- en binnenmuren, maar door noodweer en kleine naschokken werden de scheuren allengs breder en groter. Bovendien was de fundering nog instabiel. We zakten op een gegeven moment gewoon door het voorbalkon. Al met al moest alles uitgehakt worden en weer opnieuw met cement worden gevuld. Het lekt nu via de ramen naar binnen, er loopt nu een plas water langs mijn voeten. Als door een wonder lekt het net niet op ons bed en blijven de computers droog, maar langzamerhand komen we de kinderziekten met behulp van heel veel mensen te boven.
Het watersysteem werkt zelfs naar behoren. Als je beseft welk een tijd en moeite het kost om met de miserabele kwaliteit van loodgieterspullen hier een aansluiting zonder lekken te maken dan kun je beseffen hoe blij je bent als je rustig een kraan kunt opendraaien en er warempel ook nog (weliswaar bruin) water uitkomt. Ook hebben we elektra via de generator, maar die neemt erg veel benzine. Daarom zijn we aan het experimenteren met een 12 voltsysteem. Later kunnen we dit uitbreiden met solar.
We hebben ook fijne mensen die ons zijn komen helpen: Juma onderhoudt de tuin, Charlie is onze geweldige klussenman, Rozi kookt het eten, werkelijk lekker en dan hebben we nog een watchman, Paulo, de oudste zoon van de man die ons de grond geschonken heeft. Hij waakt in de nacht over ons. We hebben best veel aanloopproblemen gehad. O.a. met een meisje dat eerst in de keuken hielp. Die bleek niet een goede invloed te hebben. Gelukkig gaat zij nu weer naar school. Daar is ze heel consequent in.
Er is nu ook een prachtige traditionele (buiten)keuken, door Charlie gemaakt; een stenen oven die op houtskool werkt, waarop je kunt koken, maar ook broden in kunt bakken. En heel luxe: binnen kunnen wij op gas koken. Eindelijk is het gelukt om een gasfles te bemachtigen die vol is, maar waar we bovendien ook nog een werkende drukregelaar voor hebben kunnen vinden (die ook niet lekt). Dit gas gebruiken we alleen indien nodig: ’s avonds en in de weekenden, wanneer de oven niet aanstaat. Als het hier koud is, en dat wil nog wel eens in de regentijd, dan hebben we een soort schaal waarop we houtskool kunnen branden, echt heel behaaglijk. Meestal hebben we ’s avonds een paar olielampen aan. Dat geeft heel warm licht. En ja, de brug buiten is zo goed als klaar. We kunnen de brug echt gebruiken. En dat is maar goed ook, want na deze zondvloed van vanmiddag is de beek langs ons huis weer gaan stromen; zonder brug zouden we niet met de auto van het erf af kunnen komen. Ik hoop dat de brug het houdt, want het water stroomt nu niet alleen langs de nieuwe gegraven weg, onder de brug door, maar ook langs de oude weg, dwars door de fundering van de brug. Het is onvoorstelbaar welke kracht dat water heeft.
In ieder geval hebben we deze tijd tot nu gebruikt om ons huis en onze huishouding op poten te zetten en alles begint nu goed te draaien, hoewel we nog wel vaak aanwijzingen moeten geven. Ook zijn er nog en paar belangrijke dingen te regelen, waaronder het maken van dakgoten. Dit is echt van levensbelang. Het water spoelt nu gewoon de modder rond het huis weg. Bovendien kan het water dat we op kunnen vangen gebruikt worden voor de tuin. Morgen gaan we de eerste stappen zetten voor de goten. Het is wel ongelooflijk wat er deze 6 weken gebeurd is, niet alleen door ons, maar alleen al het feit dat hier op de berghelling een huis van dergelijke afmetingen gerealiseerd is.
Maar ondertussen, en gelukkig krijgen we daar nu de handen wat meer vrij voor, is deze week eigenlijk ons werk begonnen. We hebben met de godsdienstleraren afspraken gemaakt voor de lessen. Ook op ethisch gebied. We hebben een afspraak gemaakt met het kerkbestuur om hen de mogelijkheid voor te leggen om de nieuwe kerk, die al in gebruik is genomen, af te maken. Morgen, woensdag, en vrijdag hebben we afspraken in Sumbawanga met belangrijke mensen uit de Moravian Church voor samenwerking. Bovendien hebben we contacten gelegd met de “witte zusters” die al heel veel werk doen o.a. in vrouwenwerk. Verder hebben we donderdag een afspraak met Mozes, de manager van de missie, met wie we de opzet van ons eigenlijke werk: ‘educatie’ gaan doorspreken. Dit is echt een geweldige man. Zonder hem zouden we het hier absoluut niet redden. Ondertussen ben ik ook betrokken geweest bij de selectie van nieuwe mensen de op de missie werkzaam zullen zijn, onder wie de ‘administrator’, de Aaron van Mozes, een 2 e man dus die Mozes kan helpen en vervangen. Ondertussen hebben we af en toe al heel goede gesprekken o.a. over gezinsplanning, dat een hot item aan het worden is hier. Daarover later meer.
We voelen ons hier echt gelukkig, we denken dat we hier zinvol aanwezig kunnen zijn. Naast ons educatiewerk zijn we ook nog met enkele concrete dingen bezig. Naast de bron die het water levert voor het dorp en missie, zijn we aan het onderzoeken of het mogelijk is een kleinere bron te exploiteren die het soms dreigende tekort aan water kan helpen voorkomen en bovendien bij irrigatie in de droge tijd zou kunnen helpen. Daarover later meer. Bovendien zijn we concreet bezig een tandverzorgingsproject op te zetten. We willen stimuleren dat kinderen hun tanden gaan verzorgen. We zien hier heel veel slechte gebitten en dat komt voornamelijk door het snoepen van zoete maïsstengels. Tandenpoetsen is hier wel bekend, maar nog niet gebruikelijk. We gaan zoeken naar mogelijkheden om tandenborstels te verstrekken en leren tandenpoetsen. We hebben verschillende kinderen nu meegenomen naar de tandarts in de stad om erger te voorkomen, maar we hopen ook preventief te kunnen werken.
Misschien is het mogelijk ons te schrijven. Een brief versturen hier vandaan gaat soms sneller dan emailen. Bovendien zijn we ook erg geïnteresseerd in jullie wel en wee. En… het is heel leuk om post te ontvangen!
Ons adres is :
Herman en Ineke
Kilangala Missie
po Box 43
Sumbawanga
Tanzania
Telefonisch zijn we ook bereikbaar de beste tijd om te bellen is tussen 18.00 uur en 20.00 uur. Het is hier dan twee uur later en meestal zijn we dan thuis. Soms is de ontvangst heel slecht, maar meestal gaat het redelijk.
0255745202969 Ineke Alberda
0255744358033 Herman Hendricks