Het gaat hier heel goed. Na de aardbeving vorige week hebben we wel wat complicaties gehad met grote scheuren in het huis en het terras. Het huis is bijna opnieuw gebouwd er was toch veel meer stuk dan we in eerste instantie dachten: het is ook Afrikaanse bouw en dat zegt genoeg als je hier eenmaal bent geweest. Bovendien is het watersysteem… ja, wát weten we eigenlijk niet, maar we hadden al drie dagen geen water.
Na de aardbeving hebben we waterproblemen. We hebben allemaal dagenlang zonder water gezeten. Van deze ene bron maken bovendien teveel mensen gebruik: de missiepost, de timmerschool en bovendien nog een secondairy school. We hebben nu een tijdelijke oplossing, maar het is werkelijk elke keer afwachten of er de volgende dag water is. We willen hier nu bezig met een nieuw waterproject, we willen een nieuwe bron aanboren. We zijn nog bezig met de planning en een kostenberaming.
Daarnaast is er een tweede project waar we mee bezig willen en dat is de introductie van tandenborstels en tandpasta. Veel kinderen zuigen hier maïsstengels, omdat ze lekker zoet zijn, maar de tandarts is niet te betalen, en een gaatje vullen kost wel vijf euro. Trekken kost maar één euro vijftig, dus wat doe je dan…? In onze schoolprojecten willen we wijzen op het belang van goede tandverzorging en willen we graag tandenborstels en tandpasta verstrekken. Het is een begin, maar ergens moet je beginnen, nietwaar? Ik denk dat het wel een leuk project voor de scholen in Nederland is, omdat het de kinderen erg zal aanspreken.
Vanaf januari gaan we werkelijk met onze gespreksgroepen beginnen, maar ons huis zit dagelijks vol met mensen. Het zijn nog geen gerichte gespreksonderwerpen, maar er komt wel van alles ter tafel.
Afgelopen zondag hebben we hier een trouwerij meegemaakt. Wij konden onze ogen en oren nauwelijks geloven. Zowel de bruid als de bruidegom zaten de hele dag met het hoofd naar beneden gebogen. Uit respect naar de ouders, mochten ze niet opkijken. Dat is hun traditie. Het was heel triest om te zien. De bruid moest voor haar man knielen en mocht hem niet aankijken. Zo moest zij haar ring aan zijn vinger schuiven. Daarna moest ze opnieuw knielen om haar ring omgeschoven te krijgen. Tja, wat moet je daar nou mee?
We hebben deze dingen natuurlijk wel ter sprake gebracht en ook gesproken over de gelijkheid van man en vrouw, maar je kunt de wereld niet in een klap veranderen en de beleving ligt hier nog zo anders: ik denk rond 1930 in Nederland. In Nederland heeft het ook vele jaren geduurd en is die ontwikkeling nog steeds aan de gang, maar ik kan maar moeizaam mijn boosheid daarover onderdrukken. Toch is het belangrijk om eerst te begrijpen hoe deze mensen denken, pas daarna kun je misschien een start maken met het vertellen hoe jij denkt. Bovendien is onze manier van leven ook een voorbeeld voor de mensen hier en dat is toch een goed teken. Daar zijn we blij mee!
Voor nu alvast hele goede feestdagen !!!
Tot zover vandaag. Veel liefs van herman en Ineke
ps. Fijne kerstdagen en een heel goed 2006
Soms kun je vlugger per post schrijven dat blijkt maar weer. We willen in elk geval iedereen bedanken voor alle goede kerstwensen.