Maand: februari 2006

Vanuit een koud en regenachtig Tanzania. Het is natuurlijk niet zo koud als in Nederland, maar het is hier nu regentijd. De mensen hier zijn er heel blij mee en dat kunnen we ons ook voorstellen. Want droogte is verschrikkelijk en we hebben dit jaar nog te weinig regen gehad. Maar persoonlijk houd ik toch meer van de zon! Het is ook vreselijk om te zien hoe de mensen en ook de kleine kinderen op blote voeten en met dunne kleertjes aan rondlopen terwijl wij zelf een dikke trui en warme kleren aan hebben. Vanmiddag kwamen drie jongens doorweekt bij ons binnen, koud en verkleumd en ze lopen nu in de kleren van Herman rond. Meestal is de regen kort maar heftig: de wegen worden onbegaanbaar en het buitenleven ligt even stil. Het gaat verder heel goed met ons. We zijn hard aan het werk.

De kleuterschool begint goed te draaien: er komen iedere dag rond de 30 kinderen. Iedere morgen vertellen we een bijbelverhaal, we zingen, we doen spelletjes en maken werkjes. We hebben voor alle kinderen een klein schoolbordje en krijtjes gekocht (doet wat denken aan een lei met griffel) daarmee doen we wat voorbereidende schrijfoefeningen. We zijn nu bezig om te leren tellen en kleuren te leren. Het is inderdaad moeilijk om zonder materiaal een leerplan op te stellen. Vanmorgen kregen we het geweldige idee om een schooltuin aan te gaan leggen en bomen te planten! Hoe we dat moeten realiseren weten we nog niet, het plan is vandaag geboren en het past heel goed binnen de cultuur hier!

De eerste cursus van zes weken voor de leraren is afgerond. De mannen willen graag verder, maar we hebben eerst een weekje rust ingebouwd om ook zelf weer wat op te laden.

De kindernevendienst loopt heel goed: we moeten wel veel begeleiding geven, we hebben een heel klein lokaal en gemiddeld 70/80 kinderen. We hopen dat we in de toekomst steeds minder nodig zijn. Afgelopen zondag zijn we voor het eerst op rondreis gegaan. We hebben twee dorpen bezocht: Nkana en Sintali. In Nkana hadden we een bijzondere hartelijke ontvangst. ’s Morgens thee, met melk en suiker (!) en om het geheel af te maken: mandazi (dat zijn oliebollen zonder krenten of rozijnen). Daarna de kerkdienst waarbij we veelvuldig over en weer de groeten uitwisselen! Toen de preek zou beginnen, begon het in eens heel hard te regenen, (op het dak van golfplaten) zodat de preek niet meer te verstaan was! Maar regen is de grootste zegen die er bestaat! Na de dienst die totaal drie uur had geduurd, een rijkelijke maaltijd: een dienblad vol rijst en een gekookte kip.

Voor ons waren de speciale delen bereid, zoals eierstok en vagina, de vruchtbare delen speciaal voor de gasten!!! Tot slot wachtte ons de grootste verrassing: we kregen een kip cadeau! Op weg naar de volgende plaats: Sintali. Nog nooit eerder zag ik zo’n volle kerk.

Maar ik zag ook nooit eerder zo’n kleine kerk . de kerk was ongeveer 3 bij 6 meter. Het dak is van gras, de muren van leem. Dit kerkje was met zo’n dertig mensen afgeladen vol en buiten stonden de toeschouwers voor de ramen, want een blanke is hier toch een nog bijzonderheid. Het was een geweldige dienst . Hoe klein het kerkje ook is er zijn twee koren, en er werd gezongen en gedanst! Ook hier na afloop weer rijst met gekookte kip!!

Soms voelen we ons zeer beschaamd, vanuit hun armoede wordt een kip voor ons klaargemaakt!! Kregen we in Nkana een prachtige witte kip cadeau, hier kregen we ook nog een prachtige zwarte kip cadeau!!

Zo hebben we nu kippen, mensen in Lollum u zult het niet geloven , maar we hebben ook nog een haan gekregen! Ze scharrelen nu gedrieën op ons erf en kakelen ons ’s morgens wakker!!! We gaan nu maar een nachthok voor ze bouwen, ver bij ons huis vandaan! Maar het is enig om te zien hoe ze gezellig rond het huis lopen te pikken en ’s avonds rennen ze de keuken in en gaan ze bovenop de zakken houtskool slapen!

Sep moest eerst al aan de twee katjes wennen, nu zijn er nog twee kippen en een haan bijgekomen!! Sep rent soms wat rond met de katjes in z’n bek. Dat is kostelijk om te zien , maar de kippen zijn toch wat minder van Sep gediend en zeker de haan!!!

Tot zover vandaag. Veel liefs en tot de volgende keer!

Deze week kreeg ik al heel lief een berichtje waarom we al zolang niets van ons lieten horen. In de eerste plaats omdat we gewoon geen verbinding kregen: dat blijft een crime. In de tweede plaats omdat we het gewoon heel druk hebben.

We zijn vorige week begonnen met de kleuterschool. We hebben nu dertig kinderen die iedere dag trouw komen. Als gebouw gebruiken we de kerk. Heet zoiets multifunctioneel? Ik geloof van wel. De kinderen zitten op matten op de grond, maar we hebben nu wel bankjes besteld: dat is wat overzichtelijker. Juma, onze tuinman, blijkt een geboren onderwijzer. Iedere dag bespreken we het programma. Hij doet het en ik help hem een beetje. Ik probeer hem elke dag wat nieuws te leren; de jongen heeft nooit de kans gehad om naar school te gaan, maar hij pakt het heel snel op.

Iedere morgen om 9 uur begint de chekechea (spreek uit: tjseketsjeaa). We slaan dan op een oude velg (van een vrachtauto) met een stuk ijzer en van alle kanten komen de kinderen aan lopen. We beginnen met een liedje, een kringgesprek en een verhaal. Daarna doen we allerlei spelletjes. Om kwart over tien krijgen de kinderen ugi (maïspap met suiker) om wat energie op te doen. Van de giften uit Nederland hebben we onder andere meel en suiker gekocht. De kinderen zijn daar heel blij mee. Daarna handen wassen: dat is heel gewoon hier, omdat ze met hun handen eten en tandenpoetsen. Gek hoor, maar wel leuk! Daarna gaan we “leren”: kleuren, tekenen of prikken. Ik heb van spijkers en een stukje hout prikpennen gemaakt en als voorbereidende schrijfoefening werkt dat geweldig. Misschien is het wel heel ouderwets, maar ja, het is lang geleden dat ik naar de kleuterschool ging. De kinderen vinden het fantastisch en daar gaat het om. Om twaalf uur gaat de school uit. Ik zeg wel 9 uur en 12 uur, maar hier begint de dag om 7 uur. Dat noemen ze 1 uur. 9 uur is dus 3 uur en 12 uur is 6 uur… Kunnen jullie dit nog volgen?

We zijn heel druk bezig leraren op te leiden voor de verschillende scholen. Het is verbazingwekkend hoe weinig de leraren weten. Een atlas hebben ze nog nooit gezien. Ze hebben geen idee van tijd, gisteren en vandaag weten ze nog. Maar   we kunnen boekwerken schrijven over hoe mensen denken en doen. Leraren staan nog met een stok voor de klas!

We zouden het best fijn vinden als sommige mensen hier stage zouden willen lopen of een werkvakantie zouden willen doen. Bijvoorbeeld bij de scholen helpen, zeker als je op de PA zit mag dit misschien wel voor punten of in het kinderhuis of bij straatkinderen of in het ziekenhuis (elk meisje of vrouw mag bevallingen bijwonen en dat is heel bijzonder)? Er zijn mensen die graag op een computer willen leren werken, maar helaas zijn er nog geen computers, dus dat moet nog even wachten. Denk er maar eens over na!

Als jezelf de reis betaalt krijg je hier kost en inwoning gratis en boven alles heel veel dankbare mensen en heel veel liefde. Schrijf een briefje, met je ideeën en motivatie en je krijgt zeker antwoord! Als je met een aantal komt is de reis ook goedkoper!

Wij zijn dankbaar dat we hier mogen zijn en genieten van de dagen, van de liefde en de dankbaarheid!! Het maakt ons leven heel rijk!

Lieve mensen, als ik dit schrijf zijn er in onze tuin de eerste zonnebloemen uitgekomen. Het weer is hier meestal heel aangenaam en zonnig, maar het kan ook dagenlang regenen en behoorlijk koud zijn. Hoewel het voor ons gevoel veel regent, blijkt er toch te weinig water te vallen. Dat kunnen we zelf constateren doordat het beekje dat naast ons huis loopt nog steeds droog staat. Dit terwijl het vorig jaar rond deze tijd, toen wij hier voor het eerst waren, lustig stroomde. In de omringende landen, zoals Kenia en Zambia en ook Noord Tanzania zelf, blijkt er te weinig water te zijn en dus hongersnood.

Dat merken wij o.a. doordat de prijzen van het maïs hoog zijn: voor de grotere boeren hier wel een voordeel. Toch maakt ook hier zich iedereen zorgen over het water, want water…, als dat er niet is, dan is er geen leven. Daarom zijn wij ook zelf bezig met waterhuishouding! Geen lekkende kranen (hoewel dat hier bijna onmogelijk te realiseren is). We zijn ook bezig goten langs ons huis te maken. Op dit moment zijn onze mensen in de tuin bezig een put in ons terrein te graven van zo’n 3 meter diep en 4 meter doorsnede. Daarin kunnen we dan het regenwater opvangen en dat gebruiken voor de droge tijd. Het is echter vreselijk duur. Arbeidskracht is wel goedkoop hier (1 euro per man per dag), maar de materialen zijn des te duurder: cement, stenen, ijzeren bewapening, om maar te zwijgen over het loodgietersmateriaal, dat bovendien van zeer slechte, Chinese, makelij is. Ik denk dat het geheel: goten, pijpen, afsluiters, leidingen enz enz, rond de 1000 euro komt. Voor Nederlandse begrippen misschien niet eens zo duur, maar hier (ook gezien ons budget) een vermogen. Toch willen we doorzetten om te laten zien dat er tegen watertekort wel wat te doen is. Bovendien past dit in een groter plan om in samenwerking met de missie een tweede moeilijk toegankelijke, waterbron, boven in de bergen te gaan exploiteren. De enige waterbron die er nu is wordt eigenlijk te klein, omdat er ook een grote middelbare school gebruik van maakt. Dit gaat echter wel 4000 euro kosten en daar zou een aparte financiering voor moeten komen. Misschien hoort u daar nog eens over!
Het is zaak dat men beseft hoe belangrijk water is en wordt. Hebben wij in Nederland daar wel oog voor?
 
In januari zijn we begonnen met ons eigenlijke werk hier: educatie, ontwikkeling en zorgen dat de mensen hier, onder de gegeven omstandigheden, zich zo goed mogelijk kunnen ontplooien.
Het lijkt hier echt nog op onze tijd van voor de oorlog. Ook heel intelligente mensen moesten gewoon op het land werken: helemaal geen middelbare school, dus hup geld verdienen. 
We richten ons daarbij eerst op de kinderen en straks via de kinderen op de ouders.

Het eerst zijn we begonnen met het lesgeven aan godsdienstleraren. Dat gaat heel goed. Er zijn daar verhalen over te vertellen waar je een boek mee kunt vullen, maar dat later. Ten tweede zijn we deze maand begonnen met een kindernevendienst. We gaan aan ons eigen succes bijna te gronde. Zeventig tot tachtig kinderen iedere zondag. Probleem is (net als in Nederland) mensen te vinden die willen helpen. Ten derde zijn we hier een kleuterschool begonnen voor kinderen van 5 en 6 jaar. Over die leeftijd zijn we erg streng, omdat anders ook de kleinere kinderen meekomen. Kinderen van 5 en 6 passen hier al op hun jongere broertjes of zusjes als hun moeder naar de shamba (=bouwland) is. De kleuterschool vergt heel veel energie, omdat we ook meteen de leraren moeten zoeken, betalen en opleiden; nu voorlopig werk genoeg. Fijn om even naar de zonnebloemen te kunnen kijken en even tot rust te komen. We werken gestaag door en we zijn blij dat zoveel mensen met ons meeleven in Nederland. Dank voor uw lieve brieven en giften: dit steunt ons enorm. We hebben voor de kleuterschool nu tandenborstels gekocht, kleurpotloden en papier. Verder laten we meubeltjes maken en maken wij zelf lesmateriaal. Het is moeilijk om van niets ‘iets’ te maken, maar je wordt hier wel heel creatief. We hebben nu een klas van dertig kleuters die elke dag komt. We schenken iedere morgen ugi (=maispap met wat suiker), de kinderen zijn daar dol op. Tot zover deze keer.

Veel liefs van ons voor u allen.