Maand: januari 2006

Januari begint weer op dreef te komen. We zijn nu volop aan het werk, maar proberen ook onze rust in te bouwen. Er is hier zoveel te doen!!! Er lopen nu verschillende projecten. Zoals de opleiding van leraren, kindernevendienst en het onderzoek naar de mogelijkheden om kleuterscholen op te starten. Maar naast onze eigen projecten wordt er ook hard gewerkt aan andere projecten.

Vandaag wil ik ook iets over een andere project vertellen , waar we indirect bij betrokken zijn! Het kindertehuis!!! Rosa is het hoofd van het kinderhuis en veel moeders hier uit het dorp zijn betrokken bij de verzorging van de kinderen!! Op dit moment zijn hier ongeveer 15 kinderen ! Het zijn kinderen waarvan de moeder is overleden. Omdat de bevolking absoluut niet met flessenmelk kan omgaan ( ook al vanwege de warmte) heeft de familie dan een groot probleem. De familie komt hier naar toe om te vragen of de kinderen hier verzorgd kunnen worden.

De afspraak is dat ze hier tot twee jaar kunnen blijven, want over het algemeen kunnen kinderen dan bij de familie thuis verzorgd worden. Vaak gebeurt dat, maar evenzo vaak komt de familie niet meer opdagen!! Met als gevolg dat rosa veel kinderen in haar gezin heeft die hier gewoon gebleven zijn. Zelf heeft ze ook acht kinderen dus druk is het daar altijd!!!maar zelf zegt ze altijd: ach waar er tien eten, kunnen er ook twaalf of veertien hun buik vullen. Het is een warme en gastvrije familie, maar dit is ook typisch Afrikaans! “Alleen op de wereld” bestaat hier niet, ook niet voor ons. Eerlijk gezegd zijn de maaltijden hier ook gemakkelijk te delen. Er wordt een grote pan Ungari (maïsmeel in water gekookt, een soort stijve lammetjespap) op tafel gezet, iedereen wast de handen en graaien maar!

Maak een balletje ungari met je rechterhand en eten!! Wij zijn ook bijna verleerd hoe je met mes en vork moet eten! Deze week was voor het kinderhuis een nare week omdat er vrijdag nacht plotseling een kindje overleed. Iedereen is daar natuurlijk heel erg van onder de indruk, de andere kinderen, maar ook de moeders die de kinderen verzorgen!!

Hoewel hier toch nog veel kinderen overlijden is en blijft het toch een hele schok om mee te maken!! Deze week heb ik voor het eerst zelf patiënten naar het ziekenhuis gebracht. Een indrukwekkende ervaring, om over zandwegen toch op tijd het ziekenhuis te bereiken. Het ging in dit geval om een veertienjarig meisje wat zwanger was gemaakt. Heel tragisch!!!

De baby wilde graag komen, maar het lichaam van dit meisje was nog veel te klein!! Hier op de post kunnen we geen grote operaties doen dus naar de stad!!! Als je zo’n ziekenhuis in de stad ziet, hoop je toch maar dat je daar nooit terecht komt. De verpleegsters dragen groene kaplaarzen, dat is voor ons toch een raar gezicht, wij houden toch meer van het steriele wit nietwaar!!! En van schone bedden en vloeren!

Grote zalen met heel veel zwangere en zojuist bevallen vrouwen en daar tussendoor familie die de patiënten moeten verzorgen!!! Een ware “heksenketel”!! Herman heeft later het meisje met haar dochtertje weer opgehaald en naar haar familie gebracht.

Belangrijk voor de missiepost is ook om na te denken over zelfvoorziening!! Hoe kunnen we winstgevende projecten maken, waardoor het kinderhuis en het hospitaal open kunnen blijven! Er is een veeteelt project gestart , een landbouw project en er komt, hopen we, zeer binnenkort een persmachine voor zonnebloemen zodat we onze eigen olie kunnen produceren en eventueel verkopen. Land is er genoeg, de grond is vruchtbaar, maar hoe maak je de grond winstgevend, dat is en blijft een groot probleem, zeker zonder wegen om producten af te voeren.!! Welke producten zijn houdbaar en winstgevend???

Arbeidskrachten zijn goedkoop!!! Wij krijgen graag reacties op dit onderwerp!!! .!! Elk idee is hier welkom!!!

Een lieve groet van beiden.

Nu ik de datum typ kan ik me nauwelijks voorstellen dat het pas januari is. Het is hier mooi weer met af en toe een tropische regenbui. Toch is er veel minder water dan andere jaren. Wij hoorden dat er in Kenia en Kongo hier betrekkelijk dichtbij, grote droogte heerst en hongersnood. Men is hier oprecht bezorgd over het weinige water dat uit de lucht komt vallen, teveel is niet goed, maar met te weinig groeien de gewassen niet voldoende.

Wij zijn begonnen met het maken van goten, om het regenwater op te vangen. Deze week beginnen we met het graven van een groot gat in de grond om daar een opvang bassin te maken, zodat we het “dure” water alleen voor de bereiding van voeding en als drinkwater gebruiken en uit het bassin water gebruiken om te wassen en de tuin de begieten.

We hopen een voorbeeld neer te zetten, want echt zuinig met water zijn ze hier niet. Zoals ik al vaker heb gezegd; ze denken aan vandaag en vergeten dat morgen komt.

We kunnen nu de eerste Hollandse sperziebonen eten (Durk bedankt dat je ze meegaf), en ook de tuinbonen komen de grond al uit! De banaanbomen beginnen te groeien en de geraniums tieren welig!

Afgelopen zondag zijn we begonnen met de zondagschool. We zijn nog niet zover dat de kinderen door hebben dat we de zondagsschool alleen op zondag houden tijdens de kerkdienst! Vorige week donderdag stonden hier al 50 kinderen op de stoep.

We hebben er maar een gezellige middag van gemaakt, want anders lopen ze toch bij de deur om. Zondagmorgen waren er zeker 60/70 kinderen die mee gingen naar de zondagschool: het was reuze gezellig en toen we na het verhaal en een nieuw lied ook nog eens kleurpotloden te voorschijn toverden, kon het voor hun niet meer stuk… Het is ontroerend om mee te mogen maken hoe blij kinderen met een potlood zijn om te tekenen.

Sommigen hebben nog nooit een potlood vastgehouden en anderen maken meteen de mooiste tekeningen. Na afloop van de dienst hebben ze keurig hun potloden weer ingeleverd en er was geen potlood weg!!

Na afloop vonden wij dat we van onze zondagmiddag mochten genieten, maar…. Om twee uur stonden er alweer twintig kinderen die zondagschool wilden!! We hebben ze nog even fijn laten tekenen en na een uurtje naar huis gestuurd. Maar om vier uur stonden er weer zoveel kinderen op de stoep… En maandagmorgen weer… Onze hulpen hebben ze nog maar een keer uitgelegd dat het alleen op zondag is!! Maar we zijn heel blij dat deze kinderen een paar gelukkige uren hebben gehad. Vanaf morgen gaan we een leerplan opzetten voor kleuterscholen. Want kinderen tot en met zeven jaar mogen niet naar school en soms zijn ze er hard aan toe. Wij denken te beginnen vanaf vijf jaar, maar moeten eerst de mogelijkheden nog goed onderzoeken. We hebben hier niet de beschikking over speel- en leermiddelen dus we zullen het eenvoudig moeten houden met kleurpotloden en spelletjes.

We hopen er ook een beker melk of thee te kunnen schenken, maar dat hangt van de kosten af en natuurlijk tanden poetsen!!! Verder kunnen ze hier met weinig, veel creatiefs doen. Maar juffen en meesters: houd me eens op de hoogte van verschillende mogelijkheden.

Wij hopen naast de tandenborstels nog wat geld te hebben voor ballen en touwen en misschien wat verf!! Dan kunnen we aardig bezig met de fijne en grove motoriek.

Kinderen hebben gewoon wat aandacht en boven alles liefde nodig! We hebben een meisje in huis van 17 jaar. Ze is hier voor de huishouding, de was en het eten. Ze woont bij haar broer en schoonzus.

Vorige week ontdekte ik dat ze al haar verdiende geld af moest geven aan haar broer. Maar dat is het ergste niet! Soms komt ze na de middag doodmoe bij ons aan, want ze moet ook voor het eten en de huishouding bij haar broer zorgen. Ze is gewoon blij als ze tussen de middag niet naar huis kan/hoeft.

Zaterdagmiddag hebben we met een groot stel een gezellige thee georganiseerd en ik heb haar voor het eerst zien lachen!! Kinderen hebben hier al jong zorgen, moeten mee helpen met het werk en vanaf drie/ vier jaar moeten ze voor hun broertjes en zusjes zorgen, of nichtjes en neefjes. Vanaf heel klein zijn ze op het land om voor de tuin te zorgen, de geiten te hoeden en de stieren te weiden. Eigenlijk herinner ik me deze verhalen van onze ouders en grootouders: rond 1900/ 1930 zo leven we hier. Met dit verschil dat de nieuwe tijd, of m.a.w. het westen, hier heel snel naar toe komt en wij er 100 jaar over hebben kunnen doen. We zijn in elk geval heel blij dit werk te mogen doen: het is en blijft heel bijzonder om dit leven mee te mogen maken en te leren kennen.

Graag zou ik jullie met foto’s verblijden, maar helaas heb ik nog geen computer gevonden waar dit op kan, dus jullie moeten het met onze verhalen doen!

veel en tot de volgende keer!!

Een nieuwe start in het nieuwe jaar! We hebben er zin in en zijn al begonnen met verschillende werkzaamheden. We hebben een programma opgezet voor de godsdienst leraren van de lagere school en van de middelbare scholen. De eerste les is geweest en de jongens willen graag in plaats van een les, twee lessen per week. Ze vinden het heel leuk en zijn erg leergierig. Daarnaast gaan we een programma opzetten voor kleuterscholen in de wijde omgeving.

Kinderen lopen hier tot zeven jaar rond het huis. We willen ze een programma gaan aanbieden, maar hoe dat precies vorm gaat krijgen weten we nog niet precies, omdat we eerst de mogelijkheden gaan onderzoeken. We weten wel zeker dat we op deze manier een goede start aan de kinderen kunnen meegeven en ook gemakkelijk in contact kunnen komen met moeders. De komende weken gaan we verschillende plaatsen bezoeken en de mogelijkheden onderzoeken. Het is natuurlijk heel anders dan in Nederland: materiaal om mee te spelen is er niet, maar ik hoop wat kleurpotloden e.d. te kunnen kopen.  We moeten mensen opleiden om met de kinderen te werken, maar met weinig materiaal en veel creativiteit kun je toch veel doen. Alles ontdekken kost veel tijd, maar beter later goed beginnen, dan te vlug half! 

We hebben kennis gemaakt met verschillende kerkelijke autoriteiten, maar we willen heel duidelijk er voor iedereen zijn. Dat is trouwens ook de opdracht binnen de missiepost. De post is niet aan een speciale kerk gebonden. We zijn ook heel dankbaar voor de giften die binnen komen van verschillende kanten. We hebben inmiddels een jongen kunnen helpen om te beginnen op de middelbare school. Zijn vader verdient ongeveer €20 per maand en de school kost €100 per jaar plus reiskosten en boeken. Hij is de oudste uit een gezin van zes kinderen, dus iedereen die op zijn vingers kan tellen snapt dat het voor deze jongen anders niet mogelijk zou zijn om verder te leren. Dat zijn trouwens grote problemen hier, waarover we gisteren ook hebben vergaderd. Mensen die te arm zijn om de dokter te betalen worden op de post wel geholpen, maar er zijn teveel mensen die niets kunnen betalen. Met als gevolg dat er bijna geen medicijnen gekocht kunnen worden. Hoe weet je nu zeker dat iemand het echt niet kan betalen. Hoe hou je het ziekenhuis toch draaiend? Een belangrijke opgave voor de post hier. Er is in de wijde omgeving geen ziekenhuis en naar de stad is geen optie voor mensen die geen geld hebben.

Gelukkig is de manager Moses nu bezig om de “radiocall” voor elkaar te krijgen, zodat men vanuit de dorpen contact kan zoeken en niet eerst een boodschapper (lopend) hierheen hoeft te sturen. De wereld is hier wel aan het veranderen, maar de verschillen zijn niet te bevatten, zo groot. Aan de ene kant televisie en mobieltjes voor een enkeling, voor de dorpen hier iets verder vandaan en nauwelijks eten en helemaal geen geld. Aan de ene kant de middelbare school met lessen over gezondheidszorg, computers e.d. En geen geld om eten of kleding te kopen, laat staan je kind naar school te sturen.

Het verschil met Nederland is nauwelijks uit te leggen, leg maar eens aan iemand uit hoe koffie proeft. Iemand die nog nooit koffie heeft gezien of geroken. Leg maar eens aan iemand uit die niet kan zien hoe een leeuw eruit ziet. Je kunt hem moeilijk laten voelen. Laat staan ruiken. Woorden alleen zijn heel beperkt.

Dat merk ik steeds weer als ik iets op het blog wil schrijven: waar te beginnen en vervolgens waar te eindigen, er is zoveel te vertellen. we blijven ons verbazen, maar ook weten we heel zeker dat het goed is dat we hier zijn. Voor vandaag laat ik het hierbij. We hopen snel weer iets van ons te laten horen.