Aan onthaasten komen we pas de laatste dagen echt toe. We hebben het idee dat we even kunnen ademhalen. In Nederland was het druk, maar zodra we in Tanzania kwamen werd het bijna nog drukker. Vanaf het moment vrijdag 11 november dat we in Kilangala aankwamen was het een stofwolk van dingen die gedaan moesten worden. We zijn geweldig ontvangen in een geweldig huis, zelfs voor Nederlandse begrippen. Maar er was geen keuken, alleen een petroleumtoestelletje enz enz. Een van de dingen die we moesten regelen was ook het verkrijgen van een Afrikaans rijbewijs.
Dus de volgende maandag werden we naar Sumbawanga gebracht en iemand, John, zou ons helpen met alle toestanden. Hij bracht ons naar de verkeerspolitie, die gezeteld is in een klein gebouwtje, met een wachtruimte en 2 kantoortjes. Al gauw mochten we in het ene kantoortje komen. Daar zat achter een wrak tafeltje een slanke, streng uitziende politieman, keurig in een uniform met strak gestreken plooien in zijn broek (de mensen zien hier er picobello uit). Toen wij aan de beurt waren (er zat eerst nog iemand anders) keek de agent ons aan met wat droeve, vermoeide ogen. Wij waren onder de indruk en waren bang dat wij een soort examen afmoesten leggen, een rijtest of zo, maar nadat wij hadden uitgelegd wat de bedoeling was, sprak hij ons in redelijk Engels toe: dat hij erg onder de indruk was van Nederland, want hij was een echte sportman en voetbal was zijn grote liefde. Het Nederlands elftal was zijn grote favoriet: dat was nog eens voetbal, en hij begon de namen op te noemen van enkele Nederlandse spelers, zoals van Gulik en Van Basten en ik weet allemaal niet wat. “…en hoe heette die man ook al weer die in het doel stond,” of wij dat wisten. Vreselijk, het zweet brak ons uit, want wij wisten het niet. Hatunajua, wij weten het niet, moesten wij erkennen.
Dat bedroefde hem zeer, maar goed ik mocht op de stoel plaats nemen naast zijn bureautje en toen begon alles. Heel veel formulieren alles in drievoud met carbonnetjes er tussen. Als je hier geen carbonnetjes hebt, tel je niet mee. Toen mochten we naar de chef in het andere kantoor. Er werd nederig geklopt en we mochten binnenkomen. En daar zat een vrouw! Hier was een vrouw de baas. Zij was ook vriendelijk, maar heel beslist. Wat we hier deden en waarvoor we een auto nodig hadden. En waarom we uit Nederland weggingen. Deze tante was niet mals. Ze wilde goede antwoorden. Toen was ook deze hindernis genomen.
We dachten: nu is het klaar. Maar nee, eerst moesten we naar een soort belastingkantoor dat duidelijk aan betonrot ging lijden. Daar werden ook weer formulieren ingevuld in drievoud met carbonnetjes. En moesten we betalen. Met deze gegevens moesten naar de bank. Daar moesten we opnieuw betalen en kregen formulieren mee. Daarna moesten we een klein boekje kopen, wat het uiteindelijke rijbewijs zou worden, pasfoto’s laten maken en weer terug naar het bureau. Intussen had ik koortsachtig bedacht wie er nu in het Nederlandse doel stond, en opeens wist ik het weer: v/d Sar! Triomfantelijk vertelde ik het de agent, maar zijn ogen gingen steeds droeviger staan. Het invullen begon opnieuw in drievoud, maar toen bleek dat Ineke’s aanvraag zoek was…
Maar dat hinderde niet meer… Na nog een keer naar het belastingkantoor gemoeten te hebben en nog een keer bij de agent te biecht geweest te zijn brak het grote moment aan: de pasfoto werd in het kleine boekje geplakt met nog een formuliertje, voorzien van grote stempels en zie daar: daar was ons rijbewijs. Inmiddels was het al laat. Maar we mochten nu zelf rijden. De agent verzuchtte dat in Nederland alles wel uit een computer zou rollen. Ja, dat is wel zo, maar ook binnen een dag?
Eind van het liedje is ter lering:
- Hier kunnen vrouwen de baas zijn bij overheidsinstellingen.
- De carbonnetjes zijn nog lang de wereld niet uit
- Het belangrijkste Nederlandse exportartikel is niet bloemen of koeien of diensten, maar voetbal, als we dat maar weten!
- Wil u in het buitenland een rijbewijs omwisselen, leer dan eerst de Nederlandse voetballers uit uw hoofd!!!
Het gaat ons goed hier, geen sneeuw zoals bij jullie, maar wel upepo, harde wind