Het ‘normale’ leven

Het leven begint eindelijk een klein beetje normaal te worden. We hebben allebei een mooie tafel als bureau. We hebben de tafels zo gezet dat we een prachtig uitzicht over de bergen hebben. Ieder die ons kent weet dat een bureau voor ons heel belangrijk is.

We hebben inmiddels twee jongens die ons helpen, deze jongens zijn geweldig!

Bovendien hebben zij beiden een gezin en werk is hier niet te vinden, ze zijn dus heel blij met ons en waken over ons bij nacht en ontij! Charlie de “chief” en Babu “Juma”. Juma is de tuinman, maar wil alles wel voor ons doen. Als hij staat te treuzelen geeft de chief hem opdracht om aardappelen te schillen: geweldig! Charlie is onze klusjesman, vandaag heeft hij de keuken afgemaakt met oven en al. Ik moet nog afwachten of de oven het werkelijk gaat doen, maar Charlie is overtuigd van zijn kunsten!!! Nu zijn ze nog brood aan het bakken buiten terwijl het 21.30 uur in de avond is.

Het is daar bere-gezellig rondom het vuur, ik heb ze net koffie met mandazi (een soort oliebollen) gebracht, er zitten inmiddels heel wat mannen achter ons huis.

Ik heb ze gevraagd waar hun vrouwen zijn, heb nog geen duidelijk antwoord gekregen, maar ze waren wel verbaasd over de vraag alleen al! Ons hulpje Maria liet ons in de steek… Ze is ook maar voor tijdelijk, gelukkig! We zoeken nog iemand die lekker kan koken. Koken is hier een hele kunst op dat houtvuur en dat beheers ik nog lang niet!!! In Nederland trouwens ook niet, maar daar is de chinees om de hoek! Verder willen de jongens alles wel doen, ik was daar heel verbaasd over, want normaal doen de vrouwen alles! Het is dan ook leuk om te zien dat ons leven hier toch tot voorbeeld dient. Vanmorgen vroegen we de jongens of zij thuis wel eens kookten en andere huishoudelijke taken verrichten. Dat hadden ze nog nooit gedaan tot ze in het begin van dit jaar baba (=Herman) hadden zien koken. Ze zijn nu heel nieuwsgierig en eigenlijk willen ze het ook wel leren. Vanmiddag hebben we samen het deeg gemaakt, nu bakken zij het brood! Charlie strijkt, wast en doet alles wat voor handen komt. Hij timmert en heeft het elektrisch aangelegd. Het is nog kort maar het lijkt of we een goede keus hebben gemaakt.

Voor ’s nachts hebben we een watchman: Paulo. Het is de enige mens waar Sep voor gaat blaffen, dus waarschijnlijk ziet hij er gevaarlijk genoeg uit!!! Eigenlijk zijn we hier niet bang, maar het is weer een gezin dat eten op de plank heeft en als we dát alleen kunnen doen, zijn we al heel blij.

We hebben twee heuse katten nog geen zes weken oud. Eentje is zwart met een wit neusje. De ander is wit met zwarte vlekken om de ogen. Echte Afrikaanse katten: heel klein. Ze heten Nane en Tisa. Het zijn kleine opdonderkes. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik katten zie blazen en spugen alsof het slangen zijn. Ze zijn hier nog maar kort dus alles komt wel goed met het dierenspul!

De tuin begint ook vorm te krijgen. We laten Juma maar een beetje zijn eigen gang gaan, de spercie- en tuinbonen uit Nederland zijn geplant. Verder hebben we bananen, aardappelen, uien en wortelen. Eigenlijk wilde ik deze laatste spullen liever van de plaatselijke bevolking kopen. Maar ja, de tuinman heeft anders besloten. Volgende week ga ik maar eens met hem een bomen- en bloemenplan maken. Vanmiddag heeft hij geheel op eigen houtje een kaarsrechte heg aangelegd, in een verder woeste omgeving. We hebben gezegd dat we het prachtig recht vonden, heel knap, maar volgen week zullen we samen een nieuw plan maken.

We hopen dat deze maand onze stoelen en matten komen, hoewel we het zelf al heel gezellig vinden. We zijn blij met ons huis!

We hebben een watertank van 1000 liter gekocht en dat was en goede aanschaf. Soms is er geen water meer en dan weten ze ons te vinden.

In het noorden van Tanzania en de landen daarboven Burundi e.d. en ten zuiden van ons in Sambia en Malawi heerst momenteel een grote droogte is ons verteld. Ook wij zitten met smart op een regenbui te wachten, zodat de watervoorraad weer wat aangevuld wordt, maar ik ben wel heel blij dat we dat winterse weer uit Holland niet meemaken. ’s Avonds luister ik soms naar de wereldomroep en ik hoorde dat het deze week vreselijk is bij jullie: veel sneeuw en ijzel. Dat is hier alleen op de Kilimanjaro te vinden en dat is hier minstens 1500 km vandaan. Het is hier gemiddeld 25 graden en ’s avonds zitten we vaak nog heerlijk buiten naar de geweldig mooie sterrenhemel te kijken.

We hebben inmiddels een generator, maar dat ding is vreselijk duur in benzineverbruik, we overwegen om toch eens te gaan kijken naar zonnecellen met batterijen. Maar in de dichtstbijzijnde stad is dat niet goed te krijgen, dus we moeten nog even geduld hebben en draaien de generator alleen wanneer het noodzakelijk is. Bovendien is hier niet altijd zon, omdat we zo hoog zitten. (Bijkomend voordeel dat we daardoor meer kans op regen hebben.)

We studeren nu elke ochtend trouw Swahili en ’s middags hebben we een open huis voor ieder die dat wil! We hebben dan koffie, melk en suiker en voor de liefhebber thee.

Suiker is een waardevolle energie bron voor de bevolking, ze gebruiken rustig drie dikke scheppen suiker in een kopje melk, koffie of thee. Ik gebruik in Nederland ongeveer een kilo per jaar, alleen voor het bezoek, hier heb ik per dag bijna een kilo nodig .

Het is fijn om op die manier met de bevolking kennis te maken en bovendien praktiseren we het Swahili. De ene dag gaat dat beter dan de andere, maar over het algemeen kunnen we met behulp van hele toneelstukken elkaar duidelijk maken wat we willen zeggen.

We hopen in januari te kunnen starten met ons werk, maar bovenal is het belangrijk om de taal te beheersen en de mensen te leren kennen. Daarnaast hebben we verschillende contacten met collega missionarissen en met mensen uit de Moravian Church. Ook hier is netwerken heel belangrijk, al is het alleen al om ervaringen uit te wisselen. Daar zullen we de komende tijd ook veel aandacht aan besteden, want we kunnen veel leren van mensen die hier al langer zijn.

Maar bovenal moeten we onthaasten, want haast is bijna een vies woord in Afrika. We moeten wat dat betreft nog heel wat leren.

De kerkdiensten blijven een geweldige ervaring! Soms duurt een dienst drie uur en straalt het zoveel geloof en vertrouwen uit! De mensen zingen met hart, handen en dansen. Het is voor ons onmogelijk stil te zitten; je gaat vanzelf mee wiebelen en later zelfs een beetje mee dansen op onze eigen houterige manier, maar het wordt door de mensen beleefd alsof je van het Nationaal Danstheater komt. Dan hoor je ondanks je blanke huid erbij!

Al met al veel eerste indrukken!!!!

Zomaar even onder elkaar gezet, ook teleurstellingen hoor, maar die laten we nu nog even achterwege! Het moet ook nog allemaal wat bezinken.

Dus… Tot de volgende keer!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *