Auteur: admin

Ik ben verbaasd en verwonderd over de schrille tegenstellingen in dit land. Vanmiddag met een stervende man naar Kundi gereden, dwars door de velden. Aangekomen bij zijn kleine lemen hut, werd hij op een rieten mat, op de grond gelegd in de schaduw van de boom. Vol liefde omringd door zijn vrouw en kinderen. De man was zo ziek, omdat hij veel te weinig voedsel had gehad: gewoon ondervoed! De mensen zijn zo arm, wij weten niet wat het betekent om zó arm te zijn, dat je geen voedsel kunt kopen. De begrafenis zal deze week een groot feest worden waarbij kosten noch moeiten zullen worden gespaard.

Morgen zal hij in de hemel zijn…

Er is een gezegde in Nederland: verwondert u slechts! Dat doe ik! Even heb ik bij de familie gezeten en met ze gesproken. Vol overtuiging wordt er gezegd: Mungu saidi (God zal helpen). Eigenlijk wil ik heel graag helpen, maar hier sta je met lege handen, gelukkig is het geloof van deze mensen zo groot!

Toen ik terugreed naar huis, dwars door de velden en over zandwegen, werd ik overweldigd door de schitterende natuur, . Dat wij dit mogen doen, dat wij hier mogen rijden. En toch staan we met lege handen. Wij krijgen zoveel terug voor het kleine beetje dat we kunnen doen. Wij verwonderen ons elke dag.

Vanuit een koud en regenachtig Tanzania. Het is natuurlijk niet zo koud als in Nederland, maar het is hier nu regentijd. De mensen hier zijn er heel blij mee en dat kunnen we ons ook voorstellen. Want droogte is verschrikkelijk en we hebben dit jaar nog te weinig regen gehad. Maar persoonlijk houd ik toch meer van de zon! Het is ook vreselijk om te zien hoe de mensen en ook de kleine kinderen op blote voeten en met dunne kleertjes aan rondlopen terwijl wij zelf een dikke trui en warme kleren aan hebben. Vanmiddag kwamen drie jongens doorweekt bij ons binnen, koud en verkleumd en ze lopen nu in de kleren van Herman rond. Meestal is de regen kort maar heftig: de wegen worden onbegaanbaar en het buitenleven ligt even stil. Het gaat verder heel goed met ons. We zijn hard aan het werk.

De kleuterschool begint goed te draaien: er komen iedere dag rond de 30 kinderen. Iedere morgen vertellen we een bijbelverhaal, we zingen, we doen spelletjes en maken werkjes. We hebben voor alle kinderen een klein schoolbordje en krijtjes gekocht (doet wat denken aan een lei met griffel) daarmee doen we wat voorbereidende schrijfoefeningen. We zijn nu bezig om te leren tellen en kleuren te leren. Het is inderdaad moeilijk om zonder materiaal een leerplan op te stellen. Vanmorgen kregen we het geweldige idee om een schooltuin aan te gaan leggen en bomen te planten! Hoe we dat moeten realiseren weten we nog niet, het plan is vandaag geboren en het past heel goed binnen de cultuur hier!

De eerste cursus van zes weken voor de leraren is afgerond. De mannen willen graag verder, maar we hebben eerst een weekje rust ingebouwd om ook zelf weer wat op te laden.

De kindernevendienst loopt heel goed: we moeten wel veel begeleiding geven, we hebben een heel klein lokaal en gemiddeld 70/80 kinderen. We hopen dat we in de toekomst steeds minder nodig zijn. Afgelopen zondag zijn we voor het eerst op rondreis gegaan. We hebben twee dorpen bezocht: Nkana en Sintali. In Nkana hadden we een bijzondere hartelijke ontvangst. ’s Morgens thee, met melk en suiker (!) en om het geheel af te maken: mandazi (dat zijn oliebollen zonder krenten of rozijnen). Daarna de kerkdienst waarbij we veelvuldig over en weer de groeten uitwisselen! Toen de preek zou beginnen, begon het in eens heel hard te regenen, (op het dak van golfplaten) zodat de preek niet meer te verstaan was! Maar regen is de grootste zegen die er bestaat! Na de dienst die totaal drie uur had geduurd, een rijkelijke maaltijd: een dienblad vol rijst en een gekookte kip.

Voor ons waren de speciale delen bereid, zoals eierstok en vagina, de vruchtbare delen speciaal voor de gasten!!! Tot slot wachtte ons de grootste verrassing: we kregen een kip cadeau! Op weg naar de volgende plaats: Sintali. Nog nooit eerder zag ik zo’n volle kerk.

Maar ik zag ook nooit eerder zo’n kleine kerk . de kerk was ongeveer 3 bij 6 meter. Het dak is van gras, de muren van leem. Dit kerkje was met zo’n dertig mensen afgeladen vol en buiten stonden de toeschouwers voor de ramen, want een blanke is hier toch een nog bijzonderheid. Het was een geweldige dienst . Hoe klein het kerkje ook is er zijn twee koren, en er werd gezongen en gedanst! Ook hier na afloop weer rijst met gekookte kip!!

Soms voelen we ons zeer beschaamd, vanuit hun armoede wordt een kip voor ons klaargemaakt!! Kregen we in Nkana een prachtige witte kip cadeau, hier kregen we ook nog een prachtige zwarte kip cadeau!!

Zo hebben we nu kippen, mensen in Lollum u zult het niet geloven , maar we hebben ook nog een haan gekregen! Ze scharrelen nu gedrieën op ons erf en kakelen ons ’s morgens wakker!!! We gaan nu maar een nachthok voor ze bouwen, ver bij ons huis vandaan! Maar het is enig om te zien hoe ze gezellig rond het huis lopen te pikken en ’s avonds rennen ze de keuken in en gaan ze bovenop de zakken houtskool slapen!

Sep moest eerst al aan de twee katjes wennen, nu zijn er nog twee kippen en een haan bijgekomen!! Sep rent soms wat rond met de katjes in z’n bek. Dat is kostelijk om te zien , maar de kippen zijn toch wat minder van Sep gediend en zeker de haan!!!

Tot zover vandaag. Veel liefs en tot de volgende keer!

Deze week kreeg ik al heel lief een berichtje waarom we al zolang niets van ons lieten horen. In de eerste plaats omdat we gewoon geen verbinding kregen: dat blijft een crime. In de tweede plaats omdat we het gewoon heel druk hebben.

We zijn vorige week begonnen met de kleuterschool. We hebben nu dertig kinderen die iedere dag trouw komen. Als gebouw gebruiken we de kerk. Heet zoiets multifunctioneel? Ik geloof van wel. De kinderen zitten op matten op de grond, maar we hebben nu wel bankjes besteld: dat is wat overzichtelijker. Juma, onze tuinman, blijkt een geboren onderwijzer. Iedere dag bespreken we het programma. Hij doet het en ik help hem een beetje. Ik probeer hem elke dag wat nieuws te leren; de jongen heeft nooit de kans gehad om naar school te gaan, maar hij pakt het heel snel op.

Iedere morgen om 9 uur begint de chekechea (spreek uit: tjseketsjeaa). We slaan dan op een oude velg (van een vrachtauto) met een stuk ijzer en van alle kanten komen de kinderen aan lopen. We beginnen met een liedje, een kringgesprek en een verhaal. Daarna doen we allerlei spelletjes. Om kwart over tien krijgen de kinderen ugi (maïspap met suiker) om wat energie op te doen. Van de giften uit Nederland hebben we onder andere meel en suiker gekocht. De kinderen zijn daar heel blij mee. Daarna handen wassen: dat is heel gewoon hier, omdat ze met hun handen eten en tandenpoetsen. Gek hoor, maar wel leuk! Daarna gaan we “leren”: kleuren, tekenen of prikken. Ik heb van spijkers en een stukje hout prikpennen gemaakt en als voorbereidende schrijfoefening werkt dat geweldig. Misschien is het wel heel ouderwets, maar ja, het is lang geleden dat ik naar de kleuterschool ging. De kinderen vinden het fantastisch en daar gaat het om. Om twaalf uur gaat de school uit. Ik zeg wel 9 uur en 12 uur, maar hier begint de dag om 7 uur. Dat noemen ze 1 uur. 9 uur is dus 3 uur en 12 uur is 6 uur… Kunnen jullie dit nog volgen?

We zijn heel druk bezig leraren op te leiden voor de verschillende scholen. Het is verbazingwekkend hoe weinig de leraren weten. Een atlas hebben ze nog nooit gezien. Ze hebben geen idee van tijd, gisteren en vandaag weten ze nog. Maar   we kunnen boekwerken schrijven over hoe mensen denken en doen. Leraren staan nog met een stok voor de klas!

We zouden het best fijn vinden als sommige mensen hier stage zouden willen lopen of een werkvakantie zouden willen doen. Bijvoorbeeld bij de scholen helpen, zeker als je op de PA zit mag dit misschien wel voor punten of in het kinderhuis of bij straatkinderen of in het ziekenhuis (elk meisje of vrouw mag bevallingen bijwonen en dat is heel bijzonder)? Er zijn mensen die graag op een computer willen leren werken, maar helaas zijn er nog geen computers, dus dat moet nog even wachten. Denk er maar eens over na!

Als jezelf de reis betaalt krijg je hier kost en inwoning gratis en boven alles heel veel dankbare mensen en heel veel liefde. Schrijf een briefje, met je ideeën en motivatie en je krijgt zeker antwoord! Als je met een aantal komt is de reis ook goedkoper!

Wij zijn dankbaar dat we hier mogen zijn en genieten van de dagen, van de liefde en de dankbaarheid!! Het maakt ons leven heel rijk!

Lieve mensen, als ik dit schrijf zijn er in onze tuin de eerste zonnebloemen uitgekomen. Het weer is hier meestal heel aangenaam en zonnig, maar het kan ook dagenlang regenen en behoorlijk koud zijn. Hoewel het voor ons gevoel veel regent, blijkt er toch te weinig water te vallen. Dat kunnen we zelf constateren doordat het beekje dat naast ons huis loopt nog steeds droog staat. Dit terwijl het vorig jaar rond deze tijd, toen wij hier voor het eerst waren, lustig stroomde. In de omringende landen, zoals Kenia en Zambia en ook Noord Tanzania zelf, blijkt er te weinig water te zijn en dus hongersnood.

Dat merken wij o.a. doordat de prijzen van het maïs hoog zijn: voor de grotere boeren hier wel een voordeel. Toch maakt ook hier zich iedereen zorgen over het water, want water…, als dat er niet is, dan is er geen leven. Daarom zijn wij ook zelf bezig met waterhuishouding! Geen lekkende kranen (hoewel dat hier bijna onmogelijk te realiseren is). We zijn ook bezig goten langs ons huis te maken. Op dit moment zijn onze mensen in de tuin bezig een put in ons terrein te graven van zo’n 3 meter diep en 4 meter doorsnede. Daarin kunnen we dan het regenwater opvangen en dat gebruiken voor de droge tijd. Het is echter vreselijk duur. Arbeidskracht is wel goedkoop hier (1 euro per man per dag), maar de materialen zijn des te duurder: cement, stenen, ijzeren bewapening, om maar te zwijgen over het loodgietersmateriaal, dat bovendien van zeer slechte, Chinese, makelij is. Ik denk dat het geheel: goten, pijpen, afsluiters, leidingen enz enz, rond de 1000 euro komt. Voor Nederlandse begrippen misschien niet eens zo duur, maar hier (ook gezien ons budget) een vermogen. Toch willen we doorzetten om te laten zien dat er tegen watertekort wel wat te doen is. Bovendien past dit in een groter plan om in samenwerking met de missie een tweede moeilijk toegankelijke, waterbron, boven in de bergen te gaan exploiteren. De enige waterbron die er nu is wordt eigenlijk te klein, omdat er ook een grote middelbare school gebruik van maakt. Dit gaat echter wel 4000 euro kosten en daar zou een aparte financiering voor moeten komen. Misschien hoort u daar nog eens over!
Het is zaak dat men beseft hoe belangrijk water is en wordt. Hebben wij in Nederland daar wel oog voor?
 
In januari zijn we begonnen met ons eigenlijke werk hier: educatie, ontwikkeling en zorgen dat de mensen hier, onder de gegeven omstandigheden, zich zo goed mogelijk kunnen ontplooien.
Het lijkt hier echt nog op onze tijd van voor de oorlog. Ook heel intelligente mensen moesten gewoon op het land werken: helemaal geen middelbare school, dus hup geld verdienen. 
We richten ons daarbij eerst op de kinderen en straks via de kinderen op de ouders.

Het eerst zijn we begonnen met het lesgeven aan godsdienstleraren. Dat gaat heel goed. Er zijn daar verhalen over te vertellen waar je een boek mee kunt vullen, maar dat later. Ten tweede zijn we deze maand begonnen met een kindernevendienst. We gaan aan ons eigen succes bijna te gronde. Zeventig tot tachtig kinderen iedere zondag. Probleem is (net als in Nederland) mensen te vinden die willen helpen. Ten derde zijn we hier een kleuterschool begonnen voor kinderen van 5 en 6 jaar. Over die leeftijd zijn we erg streng, omdat anders ook de kleinere kinderen meekomen. Kinderen van 5 en 6 passen hier al op hun jongere broertjes of zusjes als hun moeder naar de shamba (=bouwland) is. De kleuterschool vergt heel veel energie, omdat we ook meteen de leraren moeten zoeken, betalen en opleiden; nu voorlopig werk genoeg. Fijn om even naar de zonnebloemen te kunnen kijken en even tot rust te komen. We werken gestaag door en we zijn blij dat zoveel mensen met ons meeleven in Nederland. Dank voor uw lieve brieven en giften: dit steunt ons enorm. We hebben voor de kleuterschool nu tandenborstels gekocht, kleurpotloden en papier. Verder laten we meubeltjes maken en maken wij zelf lesmateriaal. Het is moeilijk om van niets ‘iets’ te maken, maar je wordt hier wel heel creatief. We hebben nu een klas van dertig kleuters die elke dag komt. We schenken iedere morgen ugi (=maispap met wat suiker), de kinderen zijn daar dol op. Tot zover deze keer.

Veel liefs van ons voor u allen.

Januari begint weer op dreef te komen. We zijn nu volop aan het werk, maar proberen ook onze rust in te bouwen. Er is hier zoveel te doen!!! Er lopen nu verschillende projecten. Zoals de opleiding van leraren, kindernevendienst en het onderzoek naar de mogelijkheden om kleuterscholen op te starten. Maar naast onze eigen projecten wordt er ook hard gewerkt aan andere projecten.

Vandaag wil ik ook iets over een andere project vertellen , waar we indirect bij betrokken zijn! Het kindertehuis!!! Rosa is het hoofd van het kinderhuis en veel moeders hier uit het dorp zijn betrokken bij de verzorging van de kinderen!! Op dit moment zijn hier ongeveer 15 kinderen ! Het zijn kinderen waarvan de moeder is overleden. Omdat de bevolking absoluut niet met flessenmelk kan omgaan ( ook al vanwege de warmte) heeft de familie dan een groot probleem. De familie komt hier naar toe om te vragen of de kinderen hier verzorgd kunnen worden.

De afspraak is dat ze hier tot twee jaar kunnen blijven, want over het algemeen kunnen kinderen dan bij de familie thuis verzorgd worden. Vaak gebeurt dat, maar evenzo vaak komt de familie niet meer opdagen!! Met als gevolg dat rosa veel kinderen in haar gezin heeft die hier gewoon gebleven zijn. Zelf heeft ze ook acht kinderen dus druk is het daar altijd!!!maar zelf zegt ze altijd: ach waar er tien eten, kunnen er ook twaalf of veertien hun buik vullen. Het is een warme en gastvrije familie, maar dit is ook typisch Afrikaans! “Alleen op de wereld” bestaat hier niet, ook niet voor ons. Eerlijk gezegd zijn de maaltijden hier ook gemakkelijk te delen. Er wordt een grote pan Ungari (maïsmeel in water gekookt, een soort stijve lammetjespap) op tafel gezet, iedereen wast de handen en graaien maar!

Maak een balletje ungari met je rechterhand en eten!! Wij zijn ook bijna verleerd hoe je met mes en vork moet eten! Deze week was voor het kinderhuis een nare week omdat er vrijdag nacht plotseling een kindje overleed. Iedereen is daar natuurlijk heel erg van onder de indruk, de andere kinderen, maar ook de moeders die de kinderen verzorgen!!

Hoewel hier toch nog veel kinderen overlijden is en blijft het toch een hele schok om mee te maken!! Deze week heb ik voor het eerst zelf patiënten naar het ziekenhuis gebracht. Een indrukwekkende ervaring, om over zandwegen toch op tijd het ziekenhuis te bereiken. Het ging in dit geval om een veertienjarig meisje wat zwanger was gemaakt. Heel tragisch!!!

De baby wilde graag komen, maar het lichaam van dit meisje was nog veel te klein!! Hier op de post kunnen we geen grote operaties doen dus naar de stad!!! Als je zo’n ziekenhuis in de stad ziet, hoop je toch maar dat je daar nooit terecht komt. De verpleegsters dragen groene kaplaarzen, dat is voor ons toch een raar gezicht, wij houden toch meer van het steriele wit nietwaar!!! En van schone bedden en vloeren!

Grote zalen met heel veel zwangere en zojuist bevallen vrouwen en daar tussendoor familie die de patiënten moeten verzorgen!!! Een ware “heksenketel”!! Herman heeft later het meisje met haar dochtertje weer opgehaald en naar haar familie gebracht.

Belangrijk voor de missiepost is ook om na te denken over zelfvoorziening!! Hoe kunnen we winstgevende projecten maken, waardoor het kinderhuis en het hospitaal open kunnen blijven! Er is een veeteelt project gestart , een landbouw project en er komt, hopen we, zeer binnenkort een persmachine voor zonnebloemen zodat we onze eigen olie kunnen produceren en eventueel verkopen. Land is er genoeg, de grond is vruchtbaar, maar hoe maak je de grond winstgevend, dat is en blijft een groot probleem, zeker zonder wegen om producten af te voeren.!! Welke producten zijn houdbaar en winstgevend???

Arbeidskrachten zijn goedkoop!!! Wij krijgen graag reacties op dit onderwerp!!! .!! Elk idee is hier welkom!!!

Een lieve groet van beiden.

Nu ik de datum typ kan ik me nauwelijks voorstellen dat het pas januari is. Het is hier mooi weer met af en toe een tropische regenbui. Toch is er veel minder water dan andere jaren. Wij hoorden dat er in Kenia en Kongo hier betrekkelijk dichtbij, grote droogte heerst en hongersnood. Men is hier oprecht bezorgd over het weinige water dat uit de lucht komt vallen, teveel is niet goed, maar met te weinig groeien de gewassen niet voldoende.

Wij zijn begonnen met het maken van goten, om het regenwater op te vangen. Deze week beginnen we met het graven van een groot gat in de grond om daar een opvang bassin te maken, zodat we het “dure” water alleen voor de bereiding van voeding en als drinkwater gebruiken en uit het bassin water gebruiken om te wassen en de tuin de begieten.

We hopen een voorbeeld neer te zetten, want echt zuinig met water zijn ze hier niet. Zoals ik al vaker heb gezegd; ze denken aan vandaag en vergeten dat morgen komt.

We kunnen nu de eerste Hollandse sperziebonen eten (Durk bedankt dat je ze meegaf), en ook de tuinbonen komen de grond al uit! De banaanbomen beginnen te groeien en de geraniums tieren welig!

Afgelopen zondag zijn we begonnen met de zondagschool. We zijn nog niet zover dat de kinderen door hebben dat we de zondagsschool alleen op zondag houden tijdens de kerkdienst! Vorige week donderdag stonden hier al 50 kinderen op de stoep.

We hebben er maar een gezellige middag van gemaakt, want anders lopen ze toch bij de deur om. Zondagmorgen waren er zeker 60/70 kinderen die mee gingen naar de zondagschool: het was reuze gezellig en toen we na het verhaal en een nieuw lied ook nog eens kleurpotloden te voorschijn toverden, kon het voor hun niet meer stuk… Het is ontroerend om mee te mogen maken hoe blij kinderen met een potlood zijn om te tekenen.

Sommigen hebben nog nooit een potlood vastgehouden en anderen maken meteen de mooiste tekeningen. Na afloop van de dienst hebben ze keurig hun potloden weer ingeleverd en er was geen potlood weg!!

Na afloop vonden wij dat we van onze zondagmiddag mochten genieten, maar…. Om twee uur stonden er alweer twintig kinderen die zondagschool wilden!! We hebben ze nog even fijn laten tekenen en na een uurtje naar huis gestuurd. Maar om vier uur stonden er weer zoveel kinderen op de stoep… En maandagmorgen weer… Onze hulpen hebben ze nog maar een keer uitgelegd dat het alleen op zondag is!! Maar we zijn heel blij dat deze kinderen een paar gelukkige uren hebben gehad. Vanaf morgen gaan we een leerplan opzetten voor kleuterscholen. Want kinderen tot en met zeven jaar mogen niet naar school en soms zijn ze er hard aan toe. Wij denken te beginnen vanaf vijf jaar, maar moeten eerst de mogelijkheden nog goed onderzoeken. We hebben hier niet de beschikking over speel- en leermiddelen dus we zullen het eenvoudig moeten houden met kleurpotloden en spelletjes.

We hopen er ook een beker melk of thee te kunnen schenken, maar dat hangt van de kosten af en natuurlijk tanden poetsen!!! Verder kunnen ze hier met weinig, veel creatiefs doen. Maar juffen en meesters: houd me eens op de hoogte van verschillende mogelijkheden.

Wij hopen naast de tandenborstels nog wat geld te hebben voor ballen en touwen en misschien wat verf!! Dan kunnen we aardig bezig met de fijne en grove motoriek.

Kinderen hebben gewoon wat aandacht en boven alles liefde nodig! We hebben een meisje in huis van 17 jaar. Ze is hier voor de huishouding, de was en het eten. Ze woont bij haar broer en schoonzus.

Vorige week ontdekte ik dat ze al haar verdiende geld af moest geven aan haar broer. Maar dat is het ergste niet! Soms komt ze na de middag doodmoe bij ons aan, want ze moet ook voor het eten en de huishouding bij haar broer zorgen. Ze is gewoon blij als ze tussen de middag niet naar huis kan/hoeft.

Zaterdagmiddag hebben we met een groot stel een gezellige thee georganiseerd en ik heb haar voor het eerst zien lachen!! Kinderen hebben hier al jong zorgen, moeten mee helpen met het werk en vanaf drie/ vier jaar moeten ze voor hun broertjes en zusjes zorgen, of nichtjes en neefjes. Vanaf heel klein zijn ze op het land om voor de tuin te zorgen, de geiten te hoeden en de stieren te weiden. Eigenlijk herinner ik me deze verhalen van onze ouders en grootouders: rond 1900/ 1930 zo leven we hier. Met dit verschil dat de nieuwe tijd, of m.a.w. het westen, hier heel snel naar toe komt en wij er 100 jaar over hebben kunnen doen. We zijn in elk geval heel blij dit werk te mogen doen: het is en blijft heel bijzonder om dit leven mee te mogen maken en te leren kennen.

Graag zou ik jullie met foto’s verblijden, maar helaas heb ik nog geen computer gevonden waar dit op kan, dus jullie moeten het met onze verhalen doen!

veel en tot de volgende keer!!

Een nieuwe start in het nieuwe jaar! We hebben er zin in en zijn al begonnen met verschillende werkzaamheden. We hebben een programma opgezet voor de godsdienst leraren van de lagere school en van de middelbare scholen. De eerste les is geweest en de jongens willen graag in plaats van een les, twee lessen per week. Ze vinden het heel leuk en zijn erg leergierig. Daarnaast gaan we een programma opzetten voor kleuterscholen in de wijde omgeving.

Kinderen lopen hier tot zeven jaar rond het huis. We willen ze een programma gaan aanbieden, maar hoe dat precies vorm gaat krijgen weten we nog niet precies, omdat we eerst de mogelijkheden gaan onderzoeken. We weten wel zeker dat we op deze manier een goede start aan de kinderen kunnen meegeven en ook gemakkelijk in contact kunnen komen met moeders. De komende weken gaan we verschillende plaatsen bezoeken en de mogelijkheden onderzoeken. Het is natuurlijk heel anders dan in Nederland: materiaal om mee te spelen is er niet, maar ik hoop wat kleurpotloden e.d. te kunnen kopen.  We moeten mensen opleiden om met de kinderen te werken, maar met weinig materiaal en veel creativiteit kun je toch veel doen. Alles ontdekken kost veel tijd, maar beter later goed beginnen, dan te vlug half! 

We hebben kennis gemaakt met verschillende kerkelijke autoriteiten, maar we willen heel duidelijk er voor iedereen zijn. Dat is trouwens ook de opdracht binnen de missiepost. De post is niet aan een speciale kerk gebonden. We zijn ook heel dankbaar voor de giften die binnen komen van verschillende kanten. We hebben inmiddels een jongen kunnen helpen om te beginnen op de middelbare school. Zijn vader verdient ongeveer €20 per maand en de school kost €100 per jaar plus reiskosten en boeken. Hij is de oudste uit een gezin van zes kinderen, dus iedereen die op zijn vingers kan tellen snapt dat het voor deze jongen anders niet mogelijk zou zijn om verder te leren. Dat zijn trouwens grote problemen hier, waarover we gisteren ook hebben vergaderd. Mensen die te arm zijn om de dokter te betalen worden op de post wel geholpen, maar er zijn teveel mensen die niets kunnen betalen. Met als gevolg dat er bijna geen medicijnen gekocht kunnen worden. Hoe weet je nu zeker dat iemand het echt niet kan betalen. Hoe hou je het ziekenhuis toch draaiend? Een belangrijke opgave voor de post hier. Er is in de wijde omgeving geen ziekenhuis en naar de stad is geen optie voor mensen die geen geld hebben.

Gelukkig is de manager Moses nu bezig om de “radiocall” voor elkaar te krijgen, zodat men vanuit de dorpen contact kan zoeken en niet eerst een boodschapper (lopend) hierheen hoeft te sturen. De wereld is hier wel aan het veranderen, maar de verschillen zijn niet te bevatten, zo groot. Aan de ene kant televisie en mobieltjes voor een enkeling, voor de dorpen hier iets verder vandaan en nauwelijks eten en helemaal geen geld. Aan de ene kant de middelbare school met lessen over gezondheidszorg, computers e.d. En geen geld om eten of kleding te kopen, laat staan je kind naar school te sturen.

Het verschil met Nederland is nauwelijks uit te leggen, leg maar eens aan iemand uit hoe koffie proeft. Iemand die nog nooit koffie heeft gezien of geroken. Leg maar eens aan iemand uit die niet kan zien hoe een leeuw eruit ziet. Je kunt hem moeilijk laten voelen. Laat staan ruiken. Woorden alleen zijn heel beperkt.

Dat merk ik steeds weer als ik iets op het blog wil schrijven: waar te beginnen en vervolgens waar te eindigen, er is zoveel te vertellen. we blijven ons verbazen, maar ook weten we heel zeker dat het goed is dat we hier zijn. Voor vandaag laat ik het hierbij. We hopen snel weer iets van ons te laten horen.

We zijn hier nu dik anderhalve maand op Kilangala. Ons huis is onbeschoft mooi, zeker als je het vergelijkt met hoe de mensen hier wonen. Soms slaat het schaamrood je om de kaken als je weet dat de plaatselijke pastor met een groot gezin in 2 kamers moet wonen, maar we hebben niet het idee dat het wrevel opwekt bij de bevolking of de plaatselijke notabelen. Ik denk dat als je zelf in een hutje zou gaan wonen je dit meer kwalijk zou worden genomen dan op deze manier. Wij zijn immers anders en misschien ook zo tot een voorbeeld (of probeer ik me nu toch te rechtvaardigen).

 

Het regent nu echt op dit moment een wolkbreuk en het lekt toch weer in de kamer. Het huis heeft wel veel geleden van de aardbeving die hier 5 december plaatsvond. Het begon met een paar kleine scheuren in balkon en buiten- en binnenmuren, maar door noodweer en kleine naschokken werden de scheuren allengs breder en groter. Bovendien was de fundering nog instabiel. We zakten op een gegeven moment gewoon door het voorbalkon. Al met al moest alles uitgehakt worden en weer opnieuw met cement worden gevuld. Het lekt nu via de ramen naar binnen, er loopt nu een plas water langs mijn voeten. Als door een wonder lekt het net niet op ons bed en blijven de computers droog, maar langzamerhand komen we de kinderziekten met behulp van heel veel mensen te boven.

Het watersysteem werkt zelfs naar behoren. Als je beseft welk een tijd en moeite het kost om met de miserabele kwaliteit van loodgieterspullen hier een aansluiting zonder lekken te maken dan kun je beseffen hoe blij je bent als je rustig een kraan kunt opendraaien en er warempel ook nog (weliswaar bruin) water uitkomt. Ook hebben we elektra via de generator, maar die neemt erg veel benzine. Daarom zijn we aan het experimenteren met een 12 voltsysteem. Later kunnen we dit uitbreiden met solar.

We hebben ook fijne mensen die ons zijn komen helpen: Juma onderhoudt de tuin, Charlie is onze geweldige klussenman, Rozi kookt het eten, werkelijk lekker en dan hebben we nog een watchman, Paulo, de oudste zoon van de man die ons de grond geschonken heeft. Hij waakt in de nacht over ons. We hebben best veel aanloopproblemen gehad. O.a. met een meisje dat eerst in de keuken hielp. Die bleek niet een goede invloed te hebben. Gelukkig gaat zij nu weer naar school. Daar is ze heel consequent in.

Er is nu ook een prachtige traditionele (buiten)keuken, door Charlie gemaakt; een stenen oven die op houtskool werkt, waarop je kunt koken, maar ook broden in kunt bakken. En heel luxe: binnen kunnen wij op gas koken. Eindelijk is het gelukt om een gasfles te bemachtigen die vol is, maar waar we bovendien ook nog een werkende drukregelaar voor hebben kunnen vinden (die ook niet lekt). Dit gas gebruiken we alleen indien nodig: ’s avonds en in de weekenden, wanneer de oven niet aanstaat. Als het hier koud is, en dat wil nog wel eens in de regentijd, dan hebben we een soort schaal waarop we houtskool kunnen branden, echt heel behaaglijk. Meestal hebben we ’s avonds een paar olielampen aan. Dat geeft heel warm licht. En ja, de brug buiten is zo goed als klaar. We kunnen de brug echt gebruiken. En dat is maar goed ook, want na deze zondvloed van vanmiddag is de beek langs ons huis weer gaan stromen; zonder brug zouden we niet met de auto van het erf af kunnen komen. Ik hoop dat de brug het houdt, want het water stroomt nu niet alleen langs de nieuwe gegraven weg, onder de brug door, maar ook langs de oude weg, dwars door de fundering van de brug. Het is onvoorstelbaar welke kracht dat water heeft.

In ieder geval hebben we deze tijd tot nu gebruikt om ons huis en onze huishouding op poten te zetten en alles begint nu goed te draaien, hoewel we nog wel vaak aanwijzingen moeten geven. Ook zijn er nog en paar belangrijke dingen te regelen, waaronder het maken van dakgoten. Dit is echt van levensbelang. Het water spoelt nu gewoon de modder rond het huis weg. Bovendien kan het water dat we op kunnen vangen gebruikt worden voor de tuin. Morgen gaan we de eerste stappen zetten voor de goten. Het is wel ongelooflijk wat er deze 6 weken gebeurd is, niet alleen door ons, maar alleen al het feit dat hier op de berghelling een huis van dergelijke afmetingen gerealiseerd is.

Maar ondertussen, en gelukkig krijgen we daar nu de handen wat meer vrij voor, is deze week eigenlijk ons werk begonnen. We hebben met de godsdienstleraren afspraken gemaakt voor de lessen. Ook op ethisch gebied. We hebben een afspraak gemaakt met het kerkbestuur om hen de mogelijkheid voor te leggen om de nieuwe kerk, die al in gebruik is genomen, af te maken. Morgen, woensdag, en vrijdag hebben we afspraken in Sumbawanga met belangrijke mensen uit de Moravian Church voor samenwerking. Bovendien hebben we contacten gelegd met de “witte zusters” die al heel veel werk doen o.a. in vrouwenwerk. Verder hebben we donderdag een afspraak met Mozes, de manager van de missie, met wie we de opzet van ons eigenlijke werk: ‘educatie’ gaan doorspreken. Dit is echt een geweldige man. Zonder hem zouden we het hier absoluut niet redden. Ondertussen ben ik ook betrokken geweest bij de selectie van nieuwe mensen de op de missie werkzaam zullen zijn, onder wie de ‘administrator’, de Aaron van Mozes, een 2 e man dus die Mozes kan helpen en vervangen. Ondertussen hebben we af en toe al heel goede gesprekken o.a. over gezinsplanning, dat een hot item aan het worden is hier. Daarover later meer.

We voelen ons hier echt gelukkig, we denken dat we hier zinvol aanwezig kunnen zijn. Naast ons educatiewerk zijn we ook nog met enkele concrete dingen bezig. Naast de bron die het water levert voor het dorp en missie, zijn we aan het onderzoeken of het mogelijk is een kleinere bron te exploiteren die het soms dreigende tekort aan water kan helpen voorkomen en bovendien bij irrigatie in de droge tijd zou kunnen helpen. Daarover later meer. Bovendien zijn we concreet bezig een tandverzorgingsproject op te zetten. We willen stimuleren dat kinderen hun tanden gaan verzorgen. We zien hier heel veel slechte gebitten en dat komt voornamelijk door het snoepen van zoete maïsstengels. Tandenpoetsen is hier wel bekend, maar nog niet gebruikelijk. We gaan zoeken naar mogelijkheden om tandenborstels te verstrekken en leren tandenpoetsen. We hebben verschillende kinderen nu meegenomen naar de tandarts in de stad om erger te voorkomen, maar we hopen ook preventief te kunnen werken.

Misschien is het mogelijk ons te schrijven. Een brief versturen hier vandaan gaat soms sneller dan emailen. Bovendien zijn we ook erg geïnteresseerd in jullie wel en wee. En… het is heel leuk om post te ontvangen!

Ons adres is :
Herman en Ineke
Kilangala Missie
po Box 43
Sumbawanga
Tanzania

Telefonisch zijn we ook bereikbaar de beste tijd om te bellen is tussen 18.00 uur en 20.00 uur. Het is hier dan twee uur later en meestal zijn we dan thuis. Soms is de ontvangst heel slecht, maar meestal gaat het redelijk.
0255745202969  Ineke Alberda
0255744358033 Herman Hendricks

Het gaat hier heel goed. Na de aardbeving vorige week hebben we wel wat complicaties gehad met grote scheuren in het huis en het terras. Het huis is bijna opnieuw gebouwd er was toch veel meer stuk dan we in eerste instantie dachten: het is ook Afrikaanse bouw en dat zegt genoeg als je hier eenmaal bent geweest. Bovendien is het watersysteem… ja, wát weten we eigenlijk niet, maar we hadden al drie dagen geen water.
Na de aardbeving hebben we waterproblemen. We hebben allemaal dagenlang zonder water gezeten. Van deze ene bron maken bovendien teveel mensen gebruik: de missiepost, de timmerschool en bovendien nog een secondairy school. We hebben nu een tijdelijke oplossing, maar het is werkelijk elke keer afwachten of er de volgende dag water is. We willen hier nu bezig met een nieuw waterproject, we willen een nieuwe bron aanboren. We zijn nog bezig met de planning en een kostenberaming.

Daarnaast is er een tweede project waar we mee bezig willen en dat is de introductie van tandenborstels en tandpasta. Veel kinderen zuigen hier maïsstengels, omdat ze lekker zoet zijn, maar de tandarts is niet te betalen, en een gaatje vullen kost wel vijf euro. Trekken kost maar één euro vijftig, dus wat doe je dan…? In onze schoolprojecten willen we wijzen op het belang van goede tandverzorging en willen we graag tandenborstels en tandpasta verstrekken. Het is een begin, maar ergens moet je beginnen, nietwaar? Ik denk dat het wel een leuk project voor de scholen in Nederland is, omdat het de kinderen erg zal aanspreken.

Vanaf januari gaan we werkelijk met onze gespreksgroepen beginnen, maar ons huis zit dagelijks vol met mensen. Het zijn nog geen gerichte gespreksonderwerpen, maar er komt wel van alles ter tafel.

Afgelopen zondag hebben we hier een trouwerij meegemaakt. Wij konden onze ogen en oren nauwelijks geloven. Zowel de bruid als de bruidegom zaten de hele dag met het hoofd naar beneden gebogen. Uit respect naar de ouders, mochten ze niet opkijken. Dat is hun traditie. Het was heel triest om te zien. De bruid moest voor haar man knielen en mocht hem niet aankijken. Zo moest zij haar ring aan zijn vinger schuiven. Daarna moest ze opnieuw knielen om haar ring omgeschoven te krijgen. Tja, wat moet je daar nou mee?

We hebben deze dingen natuurlijk wel ter sprake gebracht en ook gesproken over de gelijkheid van man en vrouw, maar je kunt de wereld niet in een klap veranderen en de beleving ligt hier nog zo anders: ik denk rond 1930 in Nederland. In Nederland heeft het ook vele jaren geduurd en is die ontwikkeling nog steeds aan de gang, maar ik kan maar moeizaam mijn boosheid daarover onderdrukken. Toch is het belangrijk om eerst te begrijpen hoe deze mensen denken, pas daarna kun je misschien een start maken met het vertellen hoe jij denkt. Bovendien is onze manier van leven ook een voorbeeld voor de mensen hier en dat is toch een goed teken. Daar zijn we blij mee!

Voor nu alvast hele goede feestdagen !!!

Tot zover vandaag. Veel liefs van herman en Ineke

ps. Fijne kerstdagen en een heel goed 2006
Soms kun je vlugger per post schrijven dat blijkt maar weer. We willen in elk geval iedereen bedanken voor alle goede kerstwensen.

Vandaag heb ik redelijk veel pech. Ik had 5 lange brieven geschreven: een voor de kabas, een voor de Gielguorde, een voor het VMBO in Groesbeek (Gerard) en een voor Durk en nog een voor het blog op onze site, maar ik mag mijn usb-stick niet gebruiken en heb maar 10 minuten om opnieuw te schrijven. Allereerst dus fijne feestdagen en een goed 2006.
We zijn druk bezig de schade aan ons huis na de aardbbeving te repareren, maar de schade is toch veel groter dan we aanvankelijk dachten.

We zijn verder bezig met twee projecten. We willen graag een nieuwe bron aanboren voor watervoorziening. Dat is een dringende noodzaak, omdat er veel water nodig is om te overleven. Een tweede project is speciaal voor lagere schoolkinderen, daar willen we iets over tandverzorging vertellen. Veel kinderen snoepen hier zoete maïsstengels en de tanden worden daardoor lelijk aangevreten. We willen nu graag een tandenborstel-project beginnen en tandenborstels verstrekken en vertellen hoe je daarmee om moet gaan. Op dit moment hebben wij twee jonge mensen bij de tandarts zitten. Elke gaatje kost vijf euro om te maken. Trekken kost maar een euro… Wij hebben gekozen om ze toch stuk voor stuk een beetje te helpen. Vandaag worden zeven gaatjes gevuld, dus ook zeven tanden gespaard!

Verder is het hier op dit moment grote vakantie, maar er zijn veel leraren enthousiast over het idee om contacten uit te wisselen, zowel lagere scholen als secondary scholen (red. voortgezet onderwijs).

Ik hoop dat ik mijn brieven later nog kan verzenden, maar dit is alvast wat informatie. Jullie horen nog… In alle haast geschreven… Toch heel veel liefs,

Ineke