Januari begint weer op dreef te komen. We zijn nu volop aan het werk, maar proberen ook onze rust in te bouwen. Er is hier zoveel te doen!!! Er lopen nu verschillende projecten. Zoals de opleiding van leraren, kindernevendienst en het onderzoek naar de mogelijkheden om kleuterscholen op te starten. Maar naast onze eigen projecten wordt er ook hard gewerkt aan andere projecten.
Vandaag wil ik ook iets over een andere project vertellen , waar we indirect bij betrokken zijn! Het kindertehuis!!! Rosa is het hoofd van het kinderhuis en veel moeders hier uit het dorp zijn betrokken bij de verzorging van de kinderen!! Op dit moment zijn hier ongeveer 15 kinderen ! Het zijn kinderen waarvan de moeder is overleden. Omdat de bevolking absoluut niet met flessenmelk kan omgaan ( ook al vanwege de warmte) heeft de familie dan een groot probleem. De familie komt hier naar toe om te vragen of de kinderen hier verzorgd kunnen worden.
De afspraak is dat ze hier tot twee jaar kunnen blijven, want over het algemeen kunnen kinderen dan bij de familie thuis verzorgd worden. Vaak gebeurt dat, maar evenzo vaak komt de familie niet meer opdagen!! Met als gevolg dat rosa veel kinderen in haar gezin heeft die hier gewoon gebleven zijn. Zelf heeft ze ook acht kinderen dus druk is het daar altijd!!!maar zelf zegt ze altijd: ach waar er tien eten, kunnen er ook twaalf of veertien hun buik vullen. Het is een warme en gastvrije familie, maar dit is ook typisch Afrikaans! “Alleen op de wereld” bestaat hier niet, ook niet voor ons. Eerlijk gezegd zijn de maaltijden hier ook gemakkelijk te delen. Er wordt een grote pan Ungari (maïsmeel in water gekookt, een soort stijve lammetjespap) op tafel gezet, iedereen wast de handen en graaien maar!
Maak een balletje ungari met je rechterhand en eten!! Wij zijn ook bijna verleerd hoe je met mes en vork moet eten! Deze week was voor het kinderhuis een nare week omdat er vrijdag nacht plotseling een kindje overleed. Iedereen is daar natuurlijk heel erg van onder de indruk, de andere kinderen, maar ook de moeders die de kinderen verzorgen!!
Hoewel hier toch nog veel kinderen overlijden is en blijft het toch een hele schok om mee te maken!! Deze week heb ik voor het eerst zelf patiënten naar het ziekenhuis gebracht. Een indrukwekkende ervaring, om over zandwegen toch op tijd het ziekenhuis te bereiken. Het ging in dit geval om een veertienjarig meisje wat zwanger was gemaakt. Heel tragisch!!!
De baby wilde graag komen, maar het lichaam van dit meisje was nog veel te klein!! Hier op de post kunnen we geen grote operaties doen dus naar de stad!!! Als je zo’n ziekenhuis in de stad ziet, hoop je toch maar dat je daar nooit terecht komt. De verpleegsters dragen groene kaplaarzen, dat is voor ons toch een raar gezicht, wij houden toch meer van het steriele wit nietwaar!!! En van schone bedden en vloeren!
Grote zalen met heel veel zwangere en zojuist bevallen vrouwen en daar tussendoor familie die de patiënten moeten verzorgen!!! Een ware “heksenketel”!! Herman heeft later het meisje met haar dochtertje weer opgehaald en naar haar familie gebracht.
Belangrijk voor de missiepost is ook om na te denken over zelfvoorziening!! Hoe kunnen we winstgevende projecten maken, waardoor het kinderhuis en het hospitaal open kunnen blijven! Er is een veeteelt project gestart , een landbouw project en er komt, hopen we, zeer binnenkort een persmachine voor zonnebloemen zodat we onze eigen olie kunnen produceren en eventueel verkopen. Land is er genoeg, de grond is vruchtbaar, maar hoe maak je de grond winstgevend, dat is en blijft een groot probleem, zeker zonder wegen om producten af te voeren.!! Welke producten zijn houdbaar en winstgevend???
Arbeidskrachten zijn goedkoop!!! Wij krijgen graag reacties op dit onderwerp!!! .!! Elk idee is hier welkom!!!
Een lieve groet van beiden.