Blog

Terwijl Sinterklaas bij jullie langskomt, zitten wij hier uitgebreid in het zonnetje en kunnen ons niet voorstellen dat de schimmel van Sinterklaas bij jullie uitglijdt over de daken.

Zojuist hebben wij hier onze eerste aardbeving meegemaakt en ik moet zeggen dat het best angstig voelt. Iedereen rende naar buiten, maar de grond bleef onder je voeten bewegen. Ons huis is overeind blijven staan, maar er zitten wel wat scheuren in de fundering. Maar goed het belangrijkste is dat we zelf op onze fundering blijven staan!!!

Het leven begint nu aardig op gang te komen. Vandaag een nieuw meisje, is nog jong maar wil alles wel leren en dat is het belangrijkste!! Onze klusjesman heeft gisteren bij het voetballen zijn hand behoorlijk bezeerd, zo zie je zelfs hier is de sport een belangrijk probleem in verband met arbeidsongeschiktheid. Zijn ze een keer vrij gaan ze voetballen!!!

Het gaat hier verder goed met ons. Langzaam (stapje voor stapje) begint het leven zijn vorm te krijgen en wij ons ritme. Het ritme hier is wel totaal anders dan thuis: de dag begint vroeg en eindigt vroeg en dat heeft alles te maken met het licht! Maar het begint te wennen!!!

Tot zover voor vandaag, veel liefs van ons beiden en tot de volgende keer!!!

Het leven begint eindelijk een klein beetje normaal te worden. We hebben allebei een mooie tafel als bureau. We hebben de tafels zo gezet dat we een prachtig uitzicht over de bergen hebben. Ieder die ons kent weet dat een bureau voor ons heel belangrijk is.

We hebben inmiddels twee jongens die ons helpen, deze jongens zijn geweldig!

Bovendien hebben zij beiden een gezin en werk is hier niet te vinden, ze zijn dus heel blij met ons en waken over ons bij nacht en ontij! Charlie de “chief” en Babu “Juma”. Juma is de tuinman, maar wil alles wel voor ons doen. Als hij staat te treuzelen geeft de chief hem opdracht om aardappelen te schillen: geweldig! Charlie is onze klusjesman, vandaag heeft hij de keuken afgemaakt met oven en al. Ik moet nog afwachten of de oven het werkelijk gaat doen, maar Charlie is overtuigd van zijn kunsten!!! Nu zijn ze nog brood aan het bakken buiten terwijl het 21.30 uur in de avond is.

Het is daar bere-gezellig rondom het vuur, ik heb ze net koffie met mandazi (een soort oliebollen) gebracht, er zitten inmiddels heel wat mannen achter ons huis.

Ik heb ze gevraagd waar hun vrouwen zijn, heb nog geen duidelijk antwoord gekregen, maar ze waren wel verbaasd over de vraag alleen al! Ons hulpje Maria liet ons in de steek… Ze is ook maar voor tijdelijk, gelukkig! We zoeken nog iemand die lekker kan koken. Koken is hier een hele kunst op dat houtvuur en dat beheers ik nog lang niet!!! In Nederland trouwens ook niet, maar daar is de chinees om de hoek! Verder willen de jongens alles wel doen, ik was daar heel verbaasd over, want normaal doen de vrouwen alles! Het is dan ook leuk om te zien dat ons leven hier toch tot voorbeeld dient. Vanmorgen vroegen we de jongens of zij thuis wel eens kookten en andere huishoudelijke taken verrichten. Dat hadden ze nog nooit gedaan tot ze in het begin van dit jaar baba (=Herman) hadden zien koken. Ze zijn nu heel nieuwsgierig en eigenlijk willen ze het ook wel leren. Vanmiddag hebben we samen het deeg gemaakt, nu bakken zij het brood! Charlie strijkt, wast en doet alles wat voor handen komt. Hij timmert en heeft het elektrisch aangelegd. Het is nog kort maar het lijkt of we een goede keus hebben gemaakt.

Voor ’s nachts hebben we een watchman: Paulo. Het is de enige mens waar Sep voor gaat blaffen, dus waarschijnlijk ziet hij er gevaarlijk genoeg uit!!! Eigenlijk zijn we hier niet bang, maar het is weer een gezin dat eten op de plank heeft en als we dát alleen kunnen doen, zijn we al heel blij.

We hebben twee heuse katten nog geen zes weken oud. Eentje is zwart met een wit neusje. De ander is wit met zwarte vlekken om de ogen. Echte Afrikaanse katten: heel klein. Ze heten Nane en Tisa. Het zijn kleine opdonderkes. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik katten zie blazen en spugen alsof het slangen zijn. Ze zijn hier nog maar kort dus alles komt wel goed met het dierenspul!

De tuin begint ook vorm te krijgen. We laten Juma maar een beetje zijn eigen gang gaan, de spercie- en tuinbonen uit Nederland zijn geplant. Verder hebben we bananen, aardappelen, uien en wortelen. Eigenlijk wilde ik deze laatste spullen liever van de plaatselijke bevolking kopen. Maar ja, de tuinman heeft anders besloten. Volgende week ga ik maar eens met hem een bomen- en bloemenplan maken. Vanmiddag heeft hij geheel op eigen houtje een kaarsrechte heg aangelegd, in een verder woeste omgeving. We hebben gezegd dat we het prachtig recht vonden, heel knap, maar volgen week zullen we samen een nieuw plan maken.

We hopen dat deze maand onze stoelen en matten komen, hoewel we het zelf al heel gezellig vinden. We zijn blij met ons huis!

We hebben een watertank van 1000 liter gekocht en dat was en goede aanschaf. Soms is er geen water meer en dan weten ze ons te vinden.

In het noorden van Tanzania en de landen daarboven Burundi e.d. en ten zuiden van ons in Sambia en Malawi heerst momenteel een grote droogte is ons verteld. Ook wij zitten met smart op een regenbui te wachten, zodat de watervoorraad weer wat aangevuld wordt, maar ik ben wel heel blij dat we dat winterse weer uit Holland niet meemaken. ’s Avonds luister ik soms naar de wereldomroep en ik hoorde dat het deze week vreselijk is bij jullie: veel sneeuw en ijzel. Dat is hier alleen op de Kilimanjaro te vinden en dat is hier minstens 1500 km vandaan. Het is hier gemiddeld 25 graden en ’s avonds zitten we vaak nog heerlijk buiten naar de geweldig mooie sterrenhemel te kijken.

We hebben inmiddels een generator, maar dat ding is vreselijk duur in benzineverbruik, we overwegen om toch eens te gaan kijken naar zonnecellen met batterijen. Maar in de dichtstbijzijnde stad is dat niet goed te krijgen, dus we moeten nog even geduld hebben en draaien de generator alleen wanneer het noodzakelijk is. Bovendien is hier niet altijd zon, omdat we zo hoog zitten. (Bijkomend voordeel dat we daardoor meer kans op regen hebben.)

We studeren nu elke ochtend trouw Swahili en ’s middags hebben we een open huis voor ieder die dat wil! We hebben dan koffie, melk en suiker en voor de liefhebber thee.

Suiker is een waardevolle energie bron voor de bevolking, ze gebruiken rustig drie dikke scheppen suiker in een kopje melk, koffie of thee. Ik gebruik in Nederland ongeveer een kilo per jaar, alleen voor het bezoek, hier heb ik per dag bijna een kilo nodig .

Het is fijn om op die manier met de bevolking kennis te maken en bovendien praktiseren we het Swahili. De ene dag gaat dat beter dan de andere, maar over het algemeen kunnen we met behulp van hele toneelstukken elkaar duidelijk maken wat we willen zeggen.

We hopen in januari te kunnen starten met ons werk, maar bovenal is het belangrijk om de taal te beheersen en de mensen te leren kennen. Daarnaast hebben we verschillende contacten met collega missionarissen en met mensen uit de Moravian Church. Ook hier is netwerken heel belangrijk, al is het alleen al om ervaringen uit te wisselen. Daar zullen we de komende tijd ook veel aandacht aan besteden, want we kunnen veel leren van mensen die hier al langer zijn.

Maar bovenal moeten we onthaasten, want haast is bijna een vies woord in Afrika. We moeten wat dat betreft nog heel wat leren.

De kerkdiensten blijven een geweldige ervaring! Soms duurt een dienst drie uur en straalt het zoveel geloof en vertrouwen uit! De mensen zingen met hart, handen en dansen. Het is voor ons onmogelijk stil te zitten; je gaat vanzelf mee wiebelen en later zelfs een beetje mee dansen op onze eigen houterige manier, maar het wordt door de mensen beleefd alsof je van het Nationaal Danstheater komt. Dan hoor je ondanks je blanke huid erbij!

Al met al veel eerste indrukken!!!!

Zomaar even onder elkaar gezet, ook teleurstellingen hoor, maar die laten we nu nog even achterwege! Het moet ook nog allemaal wat bezinken.

Dus… Tot de volgende keer!!!

Aan onthaasten komen we pas de laatste dagen echt toe. We hebben het idee dat we even kunnen ademhalen. In Nederland was het druk, maar zodra we in Tanzania kwamen werd het bijna nog drukker. Vanaf het moment vrijdag 11 november dat we in Kilangala aankwamen was het een stofwolk van dingen die gedaan moesten worden. We zijn geweldig ontvangen in een geweldig huis, zelfs voor Nederlandse begrippen. Maar er was geen keuken, alleen een petroleumtoestelletje enz enz. Een van de dingen die we moesten regelen was ook het verkrijgen van een Afrikaans rijbewijs.

Dus de volgende maandag werden we naar Sumbawanga gebracht en iemand, John, zou ons helpen met alle toestanden. Hij bracht ons naar de verkeerspolitie, die gezeteld is in een klein gebouwtje, met een wachtruimte en 2 kantoortjes. Al gauw mochten we in het ene kantoortje komen. Daar  zat achter een wrak tafeltje een slanke, streng uitziende politieman, keurig in een uniform met strak gestreken plooien in zijn broek (de mensen zien hier er picobello uit). Toen wij aan de beurt waren (er zat eerst nog iemand anders) keek de agent ons aan met wat droeve, vermoeide ogen. Wij waren onder de indruk en waren bang dat wij een soort examen afmoesten leggen, een rijtest of zo, maar nadat wij hadden uitgelegd wat de bedoeling was, sprak hij ons in redelijk Engels toe: dat hij erg onder de indruk was van Nederland, want hij was een echte sportman en voetbal was zijn grote liefde. Het Nederlands elftal was zijn grote favoriet: dat was nog eens voetbal, en hij begon de namen op te noemen van enkele Nederlandse spelers, zoals van Gulik en Van Basten en ik weet allemaal niet wat. “…en hoe heette die man ook al weer die in het doel stond,” of wij dat wisten. Vreselijk, het zweet brak ons uit, want wij wisten het niet. Hatunajua, wij weten het niet, moesten wij erkennen.

Dat bedroefde hem zeer, maar goed ik mocht op de stoel plaats nemen naast zijn bureautje en toen begon alles. Heel veel formulieren alles in drievoud met carbonnetjes er tussen. Als je hier geen carbonnetjes hebt, tel je niet mee. Toen mochten we naar de chef in het andere kantoor. Er werd nederig geklopt en we mochten binnenkomen. En daar zat een vrouw! Hier was een vrouw de baas. Zij was ook vriendelijk, maar heel beslist. Wat we hier deden en waarvoor we een auto nodig hadden. En waarom we uit Nederland weggingen. Deze tante was niet mals. Ze wilde goede antwoorden. Toen was ook deze hindernis genomen.

We dachten: nu is het klaar. Maar nee, eerst moesten we naar een soort belastingkantoor dat duidelijk aan betonrot ging lijden. Daar werden ook weer formulieren ingevuld in drievoud met carbonnetjes. En moesten we betalen. Met deze gegevens moesten naar de bank. Daar moesten we opnieuw betalen en kregen formulieren mee. Daarna moesten we een klein boekje kopen, wat het uiteindelijke rijbewijs zou worden, pasfoto’s laten maken en weer terug naar het bureau. Intussen had ik koortsachtig bedacht wie er nu in het Nederlandse doel stond, en opeens wist ik het weer: v/d Sar! Triomfantelijk vertelde ik het de agent, maar zijn ogen gingen steeds droeviger staan. Het invullen begon opnieuw in drievoud, maar toen bleek dat Ineke’s aanvraag zoek was…

Maar dat hinderde niet meer… Na nog een keer naar het belastingkantoor gemoeten te hebben en nog een keer bij de agent te biecht geweest te zijn brak het grote moment aan: de pasfoto werd in het kleine boekje geplakt met nog een formuliertje, voorzien van grote stempels en zie daar: daar was ons rijbewijs. Inmiddels was het al laat. Maar we mochten nu zelf rijden. De agent verzuchtte dat in Nederland alles wel uit een computer zou rollen. Ja, dat is wel zo, maar ook binnen een dag?
Eind van het liedje is ter lering:

1. Hier kunnen vrouwen de baas zijn bij overheidsinstellingen.
2. De carbonnetjes zijn nog lang de wereld niet uit
3. Het belangrijkste Nederlandse exportartikel is niet bloemen of koeien of diensten, maar voetbal, als we dat maar weten!
4. Wil u in het buitenland een rijbewijs omwisselen, leer dan eerst de Nederlandse voetballers uit uw hoofd!!!

Het gaat ons goed hier, geen sneeuw zoals bij jullie, maar wel upepo, harde wind

We zijn inmiddels in Kilangala aangekomen en proberen het leven hier een beetje op te pakken. We zijn ontvangen met veel gezang en dans… Het was zeer ontroerend!! Ze hadden een geweldige maaltijd voor ons bereid! Daarna werden we al zingend en dansend naar ons huis gebracht. Het huis is gewoon prachtig, zeker voor Afrikaanse begrippen We weten alleen nog niet of het de regentijd ook zal doorstaan want ze bouwen hier met kieren en gaten en soms een steen!!!

Maar uiterlijk ziet het er heel mooi uit: de kleur is wit met blauw en staat heel vrolijk tegen de berghelling! Onze nieuwe (oude) auto is een Nissan jeep geworden: hij rijdt geweldig, alleen de schokbrekers zijn misschien wat versleten dus we hobbelen op deze wegen danig op en neer. We zullen maar denken dat dat goed voor de lijn is!!! We zijn er in elk geval heel erg blij mee!

We hebben inmiddels allebei ons Tanzaniaans rijbewijs, we zijn een hele dag van het kastje naar de muur gelopen. we werden ondervraagd over onze voetbalspelers zoals Kluivert en weet ik veel…… Toen we er genoeg wisten te noemen kregen we ons rijbewijs, binnen 1 dag en dat is op zichzelf een wereldwonder.

Sep heeft de reis goed doorstaan en voelt zich hier erg thuis. hij heeft veel ruimte om te spelen en voelt zich hier weer happy!!! Wij zijn bezig onze huishouding op te zetten en op dit moment wordt onze designkeuken gebouwd, daarvoor gebruiken we stenen en leem, maar het wordt geweldig! We missen onze afzuigkap totaal niet, want daar zijn de kieren en gaten voor. We stoken, bakken en braden op houtskool. Ik denk dat de meesten van jullie daar jaloers op zullen zijn, in Nederland is bbq-en immers een pleziertje.

We hopen iemand te vinden voor de huishouding, zodat we zelf wat meer tijd krijgen voor andere dingen, want koken is hier een langdurige bezigheid. Onze tafels zijn nog niet klaar, maar we hebben een bed om in te slapen en een stoel om op te zitten. Het is een totaal nieuwe start en dat is ook wel grappig (tenminste nu nog wel): zo begint elke huishouding!

Verder hebben we een generator gekocht zodat we straks met de beamer kunenn werken. We hebben al een avond gehad waarin we de mensen onze presentatie uit Holland hebben laten zien. Het was op mijn verjaardag en het was een ware feestdag!! De mensen hebben genoten. Overdag houden we ons het meest bezig om de taal te leren. Op zichzelf gaat dat wel voorspoedig: leren en doen leert toch het snelst, maar we hebben daar verder nog wel wat tijd voor nodig.

Onze huishouding is in elk geval wel uitgebreid met twee lieve katjes, ze zijn nog geen zes weken, maar spelen wel de baas over Sep. Zo gaat dat…….. met katjes!

We hopen nu wel elke week even op internet te kunnen komen, dus voor dit moment…. Tot volgende week!

We zijn nu een paar dagen in Dar es Salaam en we zijn nu de dagen al kwijt. Ik heb geen idee welke dag het is ik denk zaterdag! Gisteren hebben we een auto gekocht een pick up Toyota, maar we moeten nog een paar dagen wachten voor we hem kunnen krijgen. We hebben hem duur moeten betalen, maar ja wat wil je: we zijn hier ook nieuw!!! Het is een auto van 18 jaar oud…………zucht. We hopen dat hij/zij nog even blijft rijden!!

De reis is goed verlopen, alhoewel er altijd zaken gebeuren die je niet verwacht. Zo hebben ze in Londen ons kennel afgenomen en een oud houten barrel ervoor teruggezet. Gelukkig hebben we nog wel dezelfde hond!!!

Het is hier warm en benauwd, we zullen blij zijn als we werkelijk op reis kunnen gaan. Dar es Salaam is dan wel een grote stad, maar cultuur is er nauwelijks te vinden. Het was niet erg: we moesten toch eerst uitrusten, maar nu willen we wel verder… We hopen dinsdag verder te kunnen gaan…. We willen heel graag naar HUIS! In elk geval zijn we wel een beetje uitgerust en dat was ook belangrijk, want de drukte van de laatste dagen voor ons vertrek was vreselijk. Maar alles komt goed, veel liefs van ons beiden!

Na de hectiek van de laatste  dagen gaan we nu  zelf de lucht in…………..

Het was heftig, maar éénmaal in het vliegtuig kunnen we slapen. We vliegen met BA via Londen naar Dar es Salaam en hopen dinsdagmorgen om 08.30 te landen.

De emails die ik had verzonden gingen geheel buiten mij om tig… keer de lucht door. Zo gaat dat met computers, die heb ik niet altijd in de hand! Het gevolg is wel dat iedereen nu onze site kan vinden. We hopen dat jullie ons blijven volgen en misschien zelfs af en toe iets van je laat horen! Veel liefs van ons beiden…

Wij willen iedereen heel hartelijk bedanken voor alle belangstelling, genegenheid en support die we van jullie gekregen hebben tijdens de weken voorafgaande aan ons vertrek naar Tanzania. Toen we in mei van dit jaar terug kwamen van ons bezoek van drie maanden uit Tanzania en vertelden dat we waarschijnlijk voor langere tijd, de bedoeling is 3 x 1 jaar, zouden teruggaan naar de missiepost, hadden we niet verwacht dat we zoveel reacties en instemming zouden krijgen. Wat dat betreft kan ik iedereen aanraden om eens een lange reis te gaan maken.

In de maanden voor ons vertrek is er veel gebeurd. We moesten veel voor ons huis regelen. Er zijn nu mensen die op ons huis passen en onze financiën willen verzorgen, de tuin onderhouden. We hebben in verschillende plaatsen presentaties gegeven. Ook bij basisscholen in Franeker en Lollum . Wat hebben we daar zelf van mogen genieten. Vanaf 30 oktober zal deze internetsite in de ‘lucht’ zijn waar u speciaal ons wel en wee in Tanzania kunt volgen en waarop iedereen die dat wil ook een berichtje kan achterlaten in het gastenboek. Er is zelfs een officiële stichting opgericht [stichting ProTanZ] die ons ondersteunt en vooral ook alle financiële zaken regelt van giften en dergelijke, zodat al uw mogelijke bijdragen goed verzorgd worden. Alle financiële bijdragen die wij op onze eigen bankrekening of persoonlijk van u kregen worden naar deze stichting overgeboekt. En dan waren er ook nog de kerkdiensten van waaruit we werden ‘gezonden’. Wormer, Hermans eerste gemeente; de parochies, waar Ineke dirigente was: Franeker en Workum; en Lollum, waar Herman zelf voorging, een heel speciale dienst met het muziekkorps Asaf.

Vier kerkdiensten! Het lijken de vier evangeliën wel. Maar na die vier evangeliën komt er in de bijbel een vijfde boek : de Handelingen, of te wel de praktijk! Dat geldt nu ook voor ons: de praktijk. Als u dit leest zitten wij waarschijnlijk al een tijd in Tanzania en misschien al wel op de missiepost in Kilangala zijn. Daar zullen we waarschijnlijk rond 10 november aankomen. Maar wat we zo fijn vinden is dat we uw goede wensen met ons meedragen. Dat zal ons ook steunen. Dag lieve mensen, en nogmaals hartelijk bedankt.

Ineke Alberda en Herman Hendricks

Bij toeval mochten wij van begin februari tot begin mei van dit jaar verblijven op een missiepost in het dorpje Kilangala in zuidwest Tanzania. Deze missie werkt daar d.m.v. een hospitaal, kinderhuis, timmerschool, een landbouw en veelteelt project. Drie maanden hadden we de gelegenheid om daar rond te kijken, met de plaatselijke bevolking kennis te maken, mee te helpen waar nodig – en heel, heel veel indrukken op te doen. Het leven van de mensen in Kilangala, het werk van de missie, de Afrikaanse cultuur, dat alles heeft ons hart gegrepen en wel zo dat we nu, op verzoek van de missie, voor langere tijd, daar willen en mogen wonen en werken. We gaan daar heen als missionaris echtpaar, maar in principe op geheel vrijwillige basis en op eigen kosten voor een periode van 3 jaar.

De bedoeling is dat we vooral educatief en communicatief bezig zullen zijn doormiddel van diaconaal en pastoraal werk. Dit door persoonlijke gesprekken met mensen en het opzetten van groepen op allerlei terrein. Daarbij kunt u denken aan voorlichting over aids e.d., maar ook het opzetten van gespreksgroepen, waarbij het zeker belangrijk is, om speciaal ook met vrouwen en kinderen te werken. Luisteren naar de vraag vanuit de bevolking zelf en proberen gezamenlijke antwoorden te vinden. Geen Westerse antwoorden, maar antwoorden binnen hun eigen grenzen en mogelijkheden.

Daar is vraag naar en daarin ligt ook, als mensen uit de kerk en onderwijs, onze eigen kracht en ervaring. Maar 3 jaar, dat is een hele tijd! ‘Stichting ProTanZ’ heeft als doel het ondersteunen en ontwikkelen van projecten in Tanzania in de provincie Ruhkwa. Via het laatste nieuws kunt u onze verrichtingen volgen en het contact met ons onderhouden. We hopen op die manier dat deze site een soort thuisbasis voor ons zal zijn. Mocht u meer voor ons willen betekenen, dan zijn donaties (Rabobank: 115261265 t.n.v. Stichting Protanz te Wormer) uiteraard van harte welkom.

Ineke Alberda en Herman Hendricks