Mijn goede vriend Herman Hendricks vroeg me ergens in mei om weer mee te gaan naar Tanzania. In 2016 waren we daar ook samen en dat was een rijke ervaring die tot op de dag van vandaag doorwerkt. Daar wilde ik wel meer van. En ik bemerkte een aarzeling. Wat ging ik daar dan doen? Wat is mijn betekenis daar? Toen ik daar met Herman over sprak, bracht hij het element ‘getuige zijn’ in. Dat heeft mij het kleine zetje gegeven om in het vliegtuig te stappen met het voltallig bestuur van Stichting ProTanZ.
Het werd een geweldig weerzien met dat prachtige land en met de prachtige mensen in Kilangala. En de veranderingen waren in mijn beleving groot. Er was iets met de lichtheid. Niet alleen door de elektriciteit die daar nu – met wat uitval af en toe – is.
De uitgebreide schoolgebouwen die daar nu – goed in de verf – staan, de huizen voor de onderwijzers, de met handkracht aangelegde terrassen en speelvelden met speeltoestellen en doelen, de nieuwe schoolpoort van de Ineke Albada school. Dit alles zat in mijn beleving ook in de mensen. Trots dat dit allemaal bereikt is. Dat er een basis ligt waarop voortgebouwd en geschoold kan worden.
Licht.
Reken er maar op dat dit gevierd is na dagen van voorbereiding. De mannen hebben koeien geslacht. De vrouwen bereidden daarmee een overvloedig feestmaal voor honderden kinderen en genodigden. Onder een speciaal voor de gelegenheid opgericht overdekt podium onder de felle zon vond de officiële overdracht plaats van de Ineke Alberda school aan de overheid voor een groot publiek. Dans en zanggroepen trokken daarna voorbij. met geweldige, vaak door slagwerk begeleidde optredens. Uitreiking van diploma’s.
Eten, drinken, dansen. Om nooit meer te vergeten.
In mijn beleving beweegt de school en alles wat daar bij hoort nu meer van een project van bouwen naar proces van afstand, verbinding en vertrouwen.
Herman, geweldig dat ik getuige mocht zijn.
Herman Pasveer