Gisteravond vergadering met Mozes en de leraren van de kleuterschool. Wat is het toch een groep fijne mensen die zich echt betrokken voelen bij de school en het belang zien dat kinderen een goede kans krijgen. Ze willen ook doorgeven dat zij zelf zo’n goede kans hebben gekregen en die ook benut hebben. De kleuterschool en nu de ontwikkeling van de lager school beschouwen ze echt als uniek. Ook voor Mozes is onderwijs, educatie , een droom die nu gestalte heeft gekregen en gaat krijgen (hoop ik) in de voltooiing van de basisschool.
Ja, aan die basisschool zitten heus nog wel haken en ogen maar het is niet onmogelijk daar mee door te gaan. In tegendeel: het heeft alle kans van slagen. Natuurlijk is het financiële plaatje daarbij het belangrijkst. Woensdag en donderdag ben ik naar Kipande geweest en heb ik de lagere school bezocht. De school heeft zo’n duizend leerlingen die in een zevental klassen moeten worden ondergebracht. Ik heb ook de toiletten in ogenschouw genomen (temeer daar we daar o.a. morgen over gaan vergaderen, de toiletten voor de school in Kilangala): erbarmelijk! De lagere school in Kilangala zal echt een zegen zijn doordat het de school in Kipande meer ruimte zal geven. De school is in 1976 in gebruik genomen, maar sindsdien is er weinig meer aangedaan. De ruiten zijn verdwenen of er zijn alleen nog gevaarlijke scherven (ik heb alles op foto’s staan). Wat leuk is, is dat ik nu alle kinderen op de foto heb genomen die, sinds Ineke en Christoffer met de kleuterklas zijn begonnen, op school zijn geweest. Het zijn er wel een stuk of 60 (ik heb ze nog niet geteld) en de oudsten zitten nu in de derde klas.
Ineke en ik zijn precies 4 jaar geleden hier gekomen (begin februari 2005) en de kleuterklas is half januari 2006 van start gegaan. De school draait nu een jaar fantastisch. Natuurlijk staat ieder jaar op zichzelf en bieden behaalde resultaten uit het verleden geen garantie voor de toekomst, maar ik heb alle reden om aan de betrouwbaarheid en inzet van de leraren niet te twijfelen. ook aan de ouders ligt het niet: de ouders zijn zeer betrokken. Opleiding en scholing wordt nu als zeer belangrijk gezien, dat is een enorme vooruitgang. Gister kwam een vader uit Kipande met zijn dochtertje. Zij was niet op de foto gekomen en dat wilde hij wel graag. Wij maken vaak het grapje, bij wie het vandaan komt weet ik niet meer, dat de toekomstige president van Tanzania misschien wel van de Ineke Alberda School komt.
De kinderen gaan graag naar school. De week nadat de school weer begonnen was, scholen beginnen hier in januari, zag ik steeds groepen kinderen nog al heel vroeg in hun groene uniformpjes weer naar Kipande vertrekken. Ik vroeg of er geen toezicht was, maar dat was niet de oorzaak: het waren de kinderen die nu naar de lagere school in Kipande moesten, maar gewoonte getrouw naar Kilangala waren gelopen (daar kreeg je ook pap, dus wat zou je in Kipande doen). De eerste schooluren gebeurt er ook vaak wat anders: de kinderen weten (nog) niet hoe ze naar de wc moeten, dus zoeken ze naar een plaatsje (soms in de hoek van de klas, soms buiten) waar zij hun plas kunnen doen. Zij worden dan begeleid naar de toiletten: binnen een paar dagen weten ze dat ze de wc moeten doortrekken en vinden ze het helemaal niet eng meer. Thuis zijn de meesten gewend om op een andere manier hun behoeften te doen.
Morgen hebben we de laatste besprekingen over de huizen voor de leraren. De tekening en de prijs die ik van mr. Zumba, het hoofd van de ambachtsschool kreeg, waren veel te hoog. Ik begrijp die man (en niet alleen die man) soms niet. Morgen gaan we discussiëren over de prijs voor een huis en de eerste toiletten voor de lagere school. Een huis bouwen moet haalbaar zijn voor 5000 euro, hoger ga ik ook niet. We zullen zien. Woensdag wil ik naar huis gaan met het volledige plaatje. het zal hard werken worden om het benodigde geld bijeen te krijgen.
Vele mensen vragen naar wilde dieren: die zijn hier niet, behalve slangen. Charly is gebeten door een slang, maar had gelukkig nieuwe laarzen. Op mijn erf heb ik 2 kleine zwarte slangen gevonden en een in mijn wc op de drempel van mijn slaapkamer (gelukkig ook klein). Verder is het de mierentijd, gelukkig heb ik ze nog niet in huis zoals vorig jaar. Voor iedere mierentype hebben ze een eigen naam: sisimizi zijn kleine mieren, siafu iets grotere en rode mieren hebben een andere naam.
Ik ga dit nu opslaan en versturen…